Śmiali się ze mnie, gdy to radziłam. Ale, gdy zrobili …

robert tak trzymać 😀

Hooo kilka dni temu przygotowałam sobie zapytanie właśnie nt zaparć, bo coś mi się przytrafiło, ale nie do końca, pomyślałam że jeszcze się wstrzymam muszę to rozkminić, w końcu każdy organizm może reagować inaczej i na coś innego, tak czułam, że sytuacja może się poprawić za sprawą jednego z moich dotychczas wypróbowanych sposobów, albo nowego. I faktycznie, poprawiło się na duży plus. Tym nowym nie są niestety wymienione produkty, ze starymi też się nie udało, tylko napar z oregano (eko ofkors) zaskakująco wpływa na florę bakteryjną, a ta łatwo rozregulowuje mi się po pewnej infekcji dziąsła sprzed 6 lat, nabawiłam się wtedy uciążliwej dysbiozy i tak zanim to odkryłam i naprawiłam (sama, gdyż lekarze p.k. i gastro potraktowali mnie z góry, jako nieistotny przypadek, może nawet psychiczny, nie chcieli mi wydać głupiego skierowania na badania) to trwało kilka miesięcy wraz ze schudnięciem drastycznym. Czemu nawadnianie nie daje u mnie efektów? Przelewa się przeze mnie i nie czuję się nawodniona. Nigdy aż tyle piłam. Nigdy wcześniej też nie jadłam aż tyle surowych warzyw i owoców, to one spowodowały to zaparcie. jak tylko odpuściłam surowe wracając do przeważających krótko duszonych i sparowanych, od razu lżej. No i nieocenione oregano C: trzeba to zapisać złotymi zgłoskami. Codzienne wizyty w toalecie nigdy nie były moją specjalnością 😉 aż do teraz.

Swoją drogą, dlaczego lekarze upierają się, że wypróżnianie co 3 dni jest normą? IMO jest normą/rutyną/skutkiem zaniedbanego odżywiania, jedzenia byle jak i byle czego, o byle jakiej porze dnia i nocy, niesłuchania potrzeb organizmu – przy czym zatoksykowany org. może błędnie podpowiadać i na nic zda się intuicyjne odżywianie. Na wielu stronach medycznych też można taką info wyczytać że 3 dni to okej i nikt nie drąży tematu. Gnijąca w jelitach treśc pokarmowa słabo przesuwająca się przez 3 dni zdąży zanieczyścić organizm toksynami. Po co tyle czasu przechowywać w sobie wór g****?

Hej Pepsi, świetne lajvy dwa ostatnie, zarówno ten biegaczy jak i stacjonarny, dobrze motywują do niepoddawania się z pompkami 🙂
Moja historia z nimi zaczęła się prawie rok temu od zera do… ośmiu pomnożonych przez sześć serii, rozłożonych w toku ćwiczeń domowych dwa razy w tygodnii.
Niestety dokładnie teraz nastało jakieś osłabienie i nie daję rady dociągnąć tych sześciu serii, przedwczoraj udało mi się zrobić rozgęszczone trzy. Wydawało mi się, że dociągnę do epokowych 10 pompek w sześciu seriach a teraz… no zobaczymy, lekkie zapalenie ucha po basenie i zmaganie się z niskimi temperaturami (takie wyzwanie a propos termogenezy… badam… jeszcze za wcześnie na wnioski) – chyba to zaważyło, że nastąpiło to osłabienie, ale żadnego dnia treningi nie zostały odpuszczone, nawet biegowe i basenowe (te przychodzą mi najtrudniej :- )

W każdym razie polecam czytelniczkom i czytelnikom to, co u mnie się sprawdziło – nie robić na siłę 10 pompek coraz bardziej karkołomnej od trzeciej wzwyż… lepiej ograniczyć się do trzech dobrych technicznie i pomnożyć je przez serie… na początek trzy, potem jeszcze jedna i jeszcze… czyli już będzie np. 3 x5 na początek i będzie satysfakcja. A z czasem ta czwarta pompka w każdej serii zrobi się już sama 🙂 (za wyjątkiem serii ostatniej, gdy będzie już bardzo bolała, ale nadal będzie w miarę ok technicznie) 🙂
A jeśli zaczynamy całkiem od zera, to też sprawdziła się dobrze rada mojego trenera, żeby nie poddawać się wraz z niemożliwą fazą unoszenia, tylko unieść się do prawidłowej górnej pozycji choćby z jednego kolana (ale jakoś osiągnąć poprawną pozycję wyjściową na górze) i po prostu opuścić się na dół w poprawnym ruchu – to nie jest jałowa faza, mięśnie też wtedy ćwiczą, wcale nie jest prostsza czy lżejsza, ale jest po prostu łatwiejsza do pokonania na początek. Czyli można by zacząć od trzech połowicznych pompek schodzących w dół… a za jakiś czas uda się zrobić dwie całe poprawne góra-dół 🙂
Postępy z samymi pompkami mogą być powolne, ale to nie szkodzi, nikt nas nie goni, a przy okazji inne ćwiczenia angażujące te mięśnie stają się dla nas bardziej dostępne, nawet podciągania na drążku…

Niechęć do pompek to efekt tej carskiej kultury kar fizycznych, choć paradoksalnie takich cichym, nienawidzącym (moim zdaniem nadal słusznie! zważywszy na pokutujący do dzisiaj program nauczania wu-efu) wu-efu osobom jak ja one nigdy nie groziły… pompki dostawali raczej niegrzeczni chłopacy dobre z wu-efu, którzy nie umieli się wyciszyć do zbiórki w szeregu… no i proszę jaki bonus dostawali, dodatkowe wzmocnienie!
Ale osobom pacyfistycznie nastawionym i tak ten penitencjarny aspekt pompek kojarzył i pewnie będzie kojarzyć się źle… co zrobić, niskie wibracje, owszem, niestety uwewnętrznione, gdzieś zarezonowały i człowiek naprawdę ma ochotę tylko rzucić dąs i odwrócić głowę na tę całą kulturę rywalizacji, głupich rekordów wpajanych przez reprezentantów kultury fizycznej…

No ale stawiajmy czoło też naszym własnym przekonaniom i generującym się przez to dodatkowym ograniczeniom. Zgadzam się, że te ograniczenia istnieją fizycznie (pewne osoby rodzą się z deficytami motorycznymi albo pewnym górnym pułapem zdolności do większej zręczności, nawet jak nie mają porażenia mózgowego i całkiem niepozorny chód, z kolei inne osoby mają do tej zręczności fizycznej ogromne predyspozycje i raczej łatwo odnajdują się na tej ścieżce, bo ta sprawność jednak jest ceniona i nawet ego zatwardziałe gdzie indziej nie opiera się czerpaniu z tego satysfakcji). No ale nawet, jeśli należymy do tych motorycznie ograniczonych i nie zdobędziemy rekordów, odrzućmy to wszystko czym nas zniechęcili w szkole (oczywiście to była tylko nasza wina, mimo że nigdy nie chowaliśmy stroju po kątach i stawialiśmy się do zbiórki i wyciskaliśmy te siódme poty bezskutecznie). Ćwiczmy wolniej, we własnym tempie, nikt, żadne (wyimaginowane czy nie) zewnętrzne spojrzenie nie ma być beneficjentem tego, co sobie wypracujemy, bo pracujemy na nasze zdrowie, a nie na porównywanie się z wynikami innych. Różne aspekty ego mogą nas hamować. Nie tylko ten, że ego chce się porównywać i nagle się z nas naśmiewa, że jesteśmy za wolni czy za słabi – jak tylko ego wie, że to nie działa, przystraja się niestety w osobowość ofiary i wtedy wymiotuje na nas tym resentymentem, jak bardzo te zajęcia z wu-efu nas poniżały i krzywdziły, więc dlaczego teraz mamy to robić na własną rękę i nadal z takim bólem (mimo że na swoich warunkach…)?
Nie ścigajmy się z niczym ani z nikim, idźmy o tę jedną pompkę do przodu, obserwujmy też siebie, gdy mamy regres i zakres z przedwczoraj – dziś nie wchodzi… wtedy właśnie przydaje się nasza empatia, wtedy asertywnie pocieszymy się samodzielnie i może tego dnia dzięki takiemu podniesieniu wibracji uda się nam lepiej zmobilizować do jakiejś innej, niefizycznej czynności.
Tamte zajęcia robiły nam krzywdę i poniżały nas wcale nie dlatego, że inne dzieci z nas się śmiały, tylko dlatego, że ta formuła nauczyła nas rezygnacji, ciągła porażka – więc olewam to, to zupełnie nie mój świat, ten przedmiot dla mnie nie istnieje. I choć był to słuszny – wtedy – mechanizm obronny, bo nic się nie dało z tym zrobić, sięgamy po takie sposoby bardzo często zbyt szybko i poddajemy się w rzeczach, w których jednak możemy być lepsi. To takie obosieczne narzędzie, przydatne w skrajnej konieczności (np. rzucenie toksycznej pracy – owszem, ale kiedy już naprawdę wiemy, że trzeba, i trzeba iść dalej, czasem wiemy to po trzech dniach, czasem po dwóch latach…) ale destrukcyjne, gdy jednak coś zależy od nas i trzeba spróbować się jednak czegoś nauczyć i pozmagać się z tym dla własnego samorozwoju.