Nie znalazłam jeszcze alternatywy dla posiadania męża i dzieci

Pepsi, dziękuję za artykuł

Ja jestem singielką i powoli dochodzę z tym do porządku dziennego. Obecnie myśl, że będę całe życie sama, nie wzrusza mnie. Przed kilkoma miesiącami jeszcze płakałam w poduszkę.

Tylko wzrusza otoczenie. Moja babcia na te święta życzyła mi męża, bo jak będę starą panną to będą się ze mnie śmiać – jej słowa. Koleżanki mężatki pytają czy kogoś mam i czuję, że mi współczują, bo jestem na pewno samotna i mam smutne życie, bo one sobie nie wyobrażają życia bez męża i cudownych pociech, przecież to cel kobiety, one sobie już odhaczyły, a ja nie, a czasu coraz mniej! Tak samo ze znajomymi w związkach – że tak fajnie jest w związku, że to nie może być, że u mnie taka „posucha”. Moi rodzice mają czwórkę dzieci w takim wieku, kiedy „powinno się” mieć już dzieci – a żadne z nas ich nie ma, a nawet wszyscy single. Widzę, że są rozczarowani i myślą, że ich dzieci nikt nie chce, że wstyd. I jest im przykro, a to pewnie z troski, bo chcieliby żebyśmy byli szczęśliwi i mieli „normalne” życie, tak jak inni. To jest przykre.

I czasem sobie myślę, mam wianuszek adoratorów, to może wybiorę jakiegoś i założę rodzinę, żeby rodzice byli zadowoleni i wszyscy się ode mnie odczepili, przynajmniej ja załatwię ten temat, poświęcę się. Ale zaraz myślę… przecież ja skrzywdzę partnera, swoje dzieci i unieszczęśliwię się w imię tego, żeby udowodnić wszystkim, że ok mam rodzinę, i by zadowolić rodziców? Próbowałam już spotykać się z kimś, dać szansę, komuś kto nie wyzwala u mnie większych emocji. To było męczące i bardzo źle się z tym czułam.

A może by w pewnym wieku wyprowadzić się gdzieś za granicę, gdzie ludzi nie obchodzi czy jestem sama czy nie.
I czy to nie jest dla mnie teraz spoko, być samą, jak jeszcze jestem młoda i zdrowa, nie potrzebuję pomocy i troski? A później może będę żałować tego mojego coraz większego „luzu”?

Jestem klasykiem gatunku na polu „stara stara panna”. Za chwilę 33 a ja od 3 lat znowu mieszkam z rodzicami. Singiel z wyboru, w takim sensie, że odrzucam zalotników czekając na tego właściwego. Zapewne pokutują we mnie bajki Disneya- nie lubię typa. W ogóle cały czas na coś czekam, jak jestem w związku (a ze 4 lata nie byłam) to rozglądam się za czymś „innym”, ciekawszym. Tzn. tak było kiedyś, teraz mam taką teorię na relacje i równocześnie taką potrzebę stworzenia czegoś istotnego z kimś, że hipotetyzuje, że mogłoby się w końcu udać. Potomstwo aż tak mnie nie jara choć wiem, że byłoby fajossko przezyc przygodę życia z własnym dzieckiem. Jestem uwielbianą ciocia dla siostrzeńców więc potencjał jakiś mam. Ale rzeczywiście ciężko znaleźć swoją ścieżkę, tak, żeby nie dac się złapać w sidła strachu o samotne życie, takie bez treści. Bo rodzina taką treść nadaje. W pakiecie z lękami i wiecznym strachem rzecz jasna. Ale nie zawsze musi tak być. Na te chwilę jestem spokojniejsza i uwazniejsza niż dawniej. Po 30 jednak kobieta osiąga jednak fajniejszy, bardziej spójny level świadomości ? ale coś mi nie daje spokoju, wiem, że „tu” to nie jest moje miejsce na ziemi ale tak trudno przychodzi mi zrobienie samodzielnego kroku i wzięcie za to odpowiedzialności. Gdybym nie była taka dupą wołową…choć akceptuję i to. O ile to nie jest wymówka przed własną wędrówka. Ale taka własną, bez cudzych przekonań i szufladek i tykającego zegara. I czuję też, że bycie singlem też nie jest mi pisane…

Super!

Zawsze byłam osobą z gatunku bardziej niezależnych, dobrze mi było w moich związkach, odnalazłam się w nich, ale też umiałam być sama ze sobą, nie czułam się samotna, wiedziałam, że to czas dla mnie, na rozwój. Rok temu rozpadł się mój związek, który miał być już tym ostatnim, na zawsze. I powiem Wam, że chyba coś się u mnie po 30 zmieniło, bo już się tak nie cieszę byciem sama jak wcześniej, wręcz mnie to męczy. Zawsze myślałam, że bycie samą całe życie nie jest dramatem. Bo ma się pracę, grono przyjaciół, ciocią dla ich dzieci. można się udzielać charytatywnie, chodzić na siłkę, wyjeżdżać, cały czas mieć zajęte życie. Ale jednak… Może nie każdy człowiek taki jest, ale chyba wyszło, że ja jestem jednak istotą stadną. Przyjaciele kiedyś w końcu idą do swoich domów, rozmowy przez telefon się kończą. To co się miało zrobić w ciągu dnia zostało zrobione. Kładę się spać i aż chciałoby się do kogoś przytulić, zapytac jak minął dzień tej drugiej osobie, pomóc mu rozwiązac jakiś jego problem. Niedziele się ciągną, bo każde wyjście do kina czy na wystawę kiedyś się kończy. Nie chodzi o to, że mam pustkę do wypełnienia. Sedno w tym, że chyba mam z siebie jeszcze więcej do dania niż myślałam. Chciałabym się tak zwyczajnie zatroszczyć o tę druga osobę, zapytać jak mu minął dzień itp. Mieszkam z rodzicami, mam psa i kota, troszczę się o nich, ale to jednak nie wystarcza. Doceniam to, że mam fajne życie takie jakie mam. Mam w sobie tę wdzięczność. I niestety patrząc na związki dookoła, niektóre oczywiście, bo nie wszystkie widzę jak trudno jest znależć kogoś z kim będzie porozumienie, kto będzie po prostu dobrym człowiekiem, no i jeszcze będzie jakieś gorące uczucie 🙂

Ja powinnam byc singlem. Ale nie jestem. Zadowolilam rodzicow 😉 oni juz odeszli a ja zostałam z rodziną. Z mezem nigdy nam nie wychodziło Ja zawsze czulam ze lepiej mi samej Oszukiwalam sie troche jak ten baran stadny, że oj. zalozylam jednak rodzinę Wszystko ze mną ok matko ojcze ciotko i kolezanki… Nie jest ok bo zdradzilam siebie. Moim dzieciom juz przekazuję że są kompletni i rodzina owszem jak cos ale niekoniecznie.
Kochani moi single i singielki, ktorzy to czytacie. Moje nastoletnie dzieci jak bardzo są świetne Tak potężne wahadła mi serwują. Zazdroszczę mojej kuzynce i mojemu bratu, ze nie mają drugiego etatu w domu po normalnej pracy. Ze sie nie szarpia o fast foody, wstaja rano sami. Moga pojsc spać jak się slabo czują. Nie boją sie czy glupol jeden z drugim sobie nie zrobi krzywdy A nastolatki nie słuchają bo oni juz znają życie 😉 nie to co zacofani rodzice 😉 Szczerze. Mi się czasem nie chce wracac z pracy do domu Jak pomysle o robieniu posilkow to robi mi sie niedobrze bo kazdy z moich synow chce cos innego. Chca ubrania nowe. Wstydza sie rodzicow i ich samochodu. „Jak was nie było stac na dzieci i godne warunki do zycia to trzeba było nie miec dzieci”. Godne warunki to np. lepszy samochod i piekny dom bo nasz jest juz stary… 😉
Właśnie mialam pisać o tym. Pepsi pisze o wahadlach A te z ktorymi ja sobie nie radze pochodzą od … mojej rodziny 🙁
A tak cos czulam tak czulam mając 20 lat, że nie tędy droga. ……

Tak. Tak. Tak. Po malutku. Krok po kroku. Pięknie do przodu. Czasem takim hycem, a czasem jakby się przeciskając przez bardzo wąskie szczeliny – idę. Dziękuję Peps, że się znalazłaś gdzieś tu i można z Ciebie brać.
Zestawiam czasem mnie poprzednią z teraźniejszą i radość nastaje, że można wszystko, gdy się chce i się „odważy” zagrać inaczej tymi kartami. Wdzięczność i pełnia. Łatwo nie jest, fakt, ale ile satysfakcji. Ze mną tak trochę jest, że nie do końca rozumiem i widzę póki co i nie do końca wiem jak to wszystko ułożyć, ale czuję, że to dobre i mi służy i po prostu się staram, po malutku coś tam przestawiam w sobie i mija dzień za dniem, aż nagle ta perspektywa zmiany jakby do mnie mówi – patrz jak jest inaczej !!! I to wtedy daje super moc ??? i się chce dalej dreptać w asyście banana na ryjku. Zresztą jak w każdym przypadku budowania dobrych nawyków. Budowania Dobrego Życia.
Mam chwile i trudne, czasem nie wiem jak dam radę sobie z daną sytuacją, zwinę się i chowam, płynące myśli aż bolą i wtedy zagłębiam się mocniej we wszystkim, co mnie wspiera w byciu na TEJ drodze. Czytam (Cię), słucham, medytuję… Szukam sposobu na siebie, na ten dany moment..
I spokój i równowaga wracają. Przychodzą rozwiązania, podpowiedzi i robi się lżej. Napięcie się rozpływa, życie się uśmiecha i znów jestem jakby kroczek dalej, znów umocniona kolejnym doświadczeniem. A ten spokój wewnętrzny, który znika coraz rzadziej, jest najlepsza nagrodą.
W zamian pojawia się więcej akceptacji, radości i miłości do bycia tutaj. Miłość zatacza coraz większe kręgi. To wspaniałe uczucie. Miałaś i masz rację, Peps. Dziękuję Ci. Nauka kochania jest wspaniałym zadaniem.
Tak…
A ile jeszcze ciekawych rzeczy do zrobienia w tym życiu i radości z nich płynących !! ?
Paliwo dla serduszka. Radość dla Duszy.
Całuje i przytulam Was, Awatarki.
Dobrego Roku! Miłosnego.
Namasté, Kochani ?