Metoda Sedona, czyli koło ratunkowe dla ludzkości …

15 lutego 2018 25

Nie wiem, czy słyszałaś o Lesterze Levensonie i o jego metodzie Sedona?

Ten koleś urodziwszy się w początkach poprzedniego stulecia, zajmował się na poważnie i z powodzeniem dużym biznesem. Wszystko byłoby szalenie wporzo, gdyby nie wpisał się idealnie w matriksowe założenia: cierpienia i strachu.

Tuż po czterdziestce Lester dowiedział się od dochtore, że ma wszystkie choroby cywilizacyjne, na czele z bardzo chorym sercem i nieuleczalnym stadium raka. Radzono mu co rychlej uporządkować swoje sprawy, w tym działkę w nekropolii.

Biznesmen pomyślał, że skoro tak, skoro zostało mu 2 tygodnie życia, i tak może coś spróbować zrobić. Zamknąwszy się w pokoju hotelowym (w Sedonie?) zaczął rozkminiać swoje życie i problemy, a nade wszystko stan swojej psychiki i stwierdził, że to ona rozłożyła go na łopatki.

Reakcje, emocje na interpretacje świata czynione przez ego.

Czy jeśliby udało się puścić te problemy, których się kurczowo trzymamy, nieustająco o nich rozmyślamy, to czy wówczas nasze ciało mogłoby się samoleczyć?

Lester krok po kroku przyglądał się po kolei swoim problemom, a w pobliżu osoby z kosą (pewnie wiele z nich wydało mu się mało istotnych) z łatwością puszczał je, jedne po drugim. Po 3 miesiącach zorientował się, że rozpuścił wszystkie swoje problemy, a pomimo tego, że minął czas zalecony mu przez dochtore na odłożenie widelca, on nadal żył. Do tego jego życie nabrało całkiem nowego wymiaru, bowiem do tego stopnia osadził się w teraźniejszości, że zniknęło jego ego. Był fizykiem i biznesmenem, a nie mistykiem, dlatego w sposób całkowicie „laicki”, językiem technicznym, pieniądza, akcji giełdowych i takich tam, zaczął opisywać stan jaki mu się przydażył. Poczucie jedności z każdą świadomością, z lecącym ptakiem, z drzewem, z każdym człowiekiem. Kumamy, że Lester po prostu się przebudził i to na całego. W pewnym momencie, ponieważ był wszystkim, zadzwonił do swojego przyjaciela w Kalifornii, z którym natychmiast się zidentyfikował i nawinął mu przez telefon, że kumpel stoi teraz w kuchni, i dalej nawijał, kto siedzi w salonie. Przyjaciel jednak bardzo się zdenerwował, gdy skojarzył, że Lestera nie było nigdzie w pobliżu, i że niczego nie podglądał w rozumieniu potocznym. Lester w tym czasie też coś skojarzył, że nie tędy droga, że to tylko ludzi przeraża. Że trzeba dzielić się dobrymi wieściami inaczej.

Lester Levenson, po swojej duchowej przemianie, powrócił do środowiska amerykańskich biznesmenów, tym razem niosąc im nowe przesłanie. Zasiadał za stołem konferencyjnym, aby wprawiać się w sztuce, którą nazywał „uwalnianiem”, czyli „zezwalaniem na rozpuszczanie problemu”, co stanowiło kwintesencję medytacji wyrażonej tym razem całkiem zrozumiale dla świeckiego, współczesnego człowieka Zachodu. Dzięki opanowaniu „uwalniania” Lester potrafił pozbyć się dowolnej stresującej emocji, jednak nie przez jej wyparcie. Wręcz przeciwnie, przez akceptację najpierw, a następnie zezwolenie na rozpuszczenie problemu. To wydaje się oczywiste, ale tak naprawdę ludzie nie chcą ani zaakceptować prawdy, udając nawet sami przed sobą, że nie są zazdrośni, niesprawiedliwi, okrutni, niekulturalni i pogrążeni w szponach własnego ego. Dlatego siedzą na skrzyżowaniu jak przyrośnięci do ulotek reklamowych, które rozdają na swój temat. Z drugiej strony nie akceptują też tego, co wiedzą na swój temat, czego są pewni, ciągle mając coś sobie do zarzucenia.

Bez takiej akceptacji, bez zgody na to co faktycznie jest, co się wydarza, nie można ruszyć z tego skrzyżowania.

A nawet, gdy w końcu godzą się z tym co jest, gdy widzą czarno na białym czym są ich problemy i tak nie chcą ich rozpuścić. Ludzie nie chcą puścić swoich problemów, chcą jak bumerang wracać, chcą nieustająco zahaczać językiem bolący ząb. Ludzie lubią mieć nowe Porshe i to raczej nie dziwi, że nie chcą owego lubienia, przywiązania, bywa, że fetyszu rozpuścić. Jednak dlaczego lubią z takim samym przywiązaniem uczepić się wściekłości na teściową, złości na kredyty we frankach w matrixie i strachu w temacie choroba? Dlaczego chcą się martwić? Dlaczego wciąż myślą o chorobie? A jak niby nie chcą, nie chcą tego zaakceptować, że jednak i tak myślą?

Każdy z nas dał się wpuścić w maliny swojego ego, że ktoś, czy coś z zewnątrz ponosi winę za to, co się z nami teraz dzieje. Winny jest rodzic, bywa, że prababka, winne położenie geograficzne, państwo, Trump, Kaczyński, Lis, winny jest Rydzyk, ciemnota dewot, ba moherowy beret jest winien, łodewer. Bywa, że obwiniane są geny, nagminnie winny jest mężuś, dzieci bywają niewdzięczne, kumpele to wręcz zbiorowisko nieśmiesznych winnych waletów kier. Winne są rządy, urzędy, Reptilia, Watykan, Jezuici, duchy przeszłości, strachy na wróble w przyszłości, baśnie Andersena i kaczor Donald, skąpcy i rozrzutnicy, czyli winne jest wszystko poza nami. Ale też winni jesteśmy my sami według nas samych. Żyjemy dzięki ocenianiu i porównywaniu, i tego nie chcemy puścić, bo to kochamy, na swój miłosny sposób niemający wiele wspólnego ze świadomością przebudzenia. To wszystko dzieje się przez sen. Powiedz sobie szczerze, chcesz porzucić swój sen? Naprawdę tego chcesz? Chcesz się przebudzić? Poczuć jedność ze świadomością Wszechświata? Naprawdę. Czy tylko chcesz być zdrowy i mieć Porsche? Chcesz, żeby wszyscy mieli Porsche? Naprawdę? Puścisz to? PS Porshe to tylko umowna nazwa, Ty wpisz sobie w ten wielokropek co chcesz. Źródło: tu

owocek:)

Powiązane artykuły

• Siedem RÓL DUSZ stanowi różne proporcje dla całej populacji: DUSZA SERWERA 25%
• Zranione ego jest jak niewidzialna rana i w tym tkwi przepis na ... przyciągnięcie Twojego SP
• Czy mieszkając na garnuszku u rodziców dobrze jest kwękać i biadolić?
• Czy możesz zaakceptować istnienie Amazona Wszechświata?

• Najnowsze komentarze
• 1. 

     😘🙌💚🍓🏵️🌷🙋

  2. 

     Niesamowite 🫠

  3. 

     🙌💚🩵🩷🔮🥀😘☕️💫🥷🦭💃👁️🐌🦆❤

  4. 

     Nawet nie wiesz ile dobrego robisz każdym wpisem💛 a może i wiesz...Dziękuję 😘

  5. 

     no i mega wygoda przy okazji 😘🙌💚🍓🏵️🌷🙋