Kolektywny lęk przed kobiecą mocą? Jak mieć wszystko o czym marzysz?

A co z kobiecą mocą, dlaczego najbardziej boimy się jej my same?

Mówisz, że wiele osób dopytuje o manifestacje, przyciągania, ale wciąż wychodzi na to, że trzymają się czegoś wygodniejszego, pierwszej interpretacji, która im się nasunęła i brną w to aż napotkają wyczerpanie możliwości tego (nie)zrozumienia i sprzeczność.

Moim zdaniem jednak potrzebne będzie działanie na początek, choćby niewielkie i nawykowe (w sensie nowych pozytywnych nawyków), aby te wibracje mogły się podnieść i pokierować także rozkminy ludzkie na lepsze tory. Że jednak bez tego działanie nie ma szans ma uwolnienie się od rozedrgania, przyruchów, łopotania jak chorągiewka. Często ludzie są już doraźnie „zużyci”, przerzuci przez dowolne wahadła, w które się uwikłali i nie działają już w żadnym konkretnym kierunku tylko wpadają w ten bierno-autoagresywny stan huśtania się/oscylowania już właściwie tylko wokół własnej osi. W takich chwilach… są już nawet dla swoich wahadeł bezużyteczni (chyba że to jakieś bardzo cyniczne wahadła typu Rosja które sieją głównie chaos)… co jest dla nich szansą… tak, choćby za to mogliby poczuć się wdzięczni, że się już nie przydadzą tam, gdzie byli! (Ego przerabia to oczywiście w drugą stronę, na załamanie, że nie jest się już potrzebnym/przydatnym). To także moment, by taką osobę przechwyciły nowe wahadła…

No właśnie, i tu jest ten zwrot. Albo będzie jeszcze gorzej i chwycą wahadła cynizmu, albo to może być jakiś pozytywny ruch. Co by taki ośrodek mocy musiał zrobić, żeby nosić miano pozytywnego? To jasne: musiałby dążyć do uspokojenia (ale nie ogłuszenia lub „ukojenia”) tego egotycznego, bierno-autoagresywnego drgania, by oddać jednostce poczucie sprawczości i pozwolić jej ruszyć ze skrzyżowania. Twoja działalność oczywiście może spełniać tę rolę i mam nadzieję że dla wielu ludzi ją spełnia!

No ale bez działania nie pojawi się zrozumienie tej szansy na odczucie wdzięczności, tak wydaje mi się, że dla większości ludzi bez działania, choćby nawykowego z początku, to jednak pozostanie niedostępne, choćby układali wokół siebie stertę teorii na te tematy… dopóki nie ruszą w jakiś pozytywny nawyk i w coś wspierającego dla ciała.

Ciało jest dla mnie najważniejszym punktem odniesienia nie tylko dla tego że kiedyś zafascynowały mnie materialistyczne teorie i poniżam umysł, ale ciało jednak jest zawsze po naszej stronie – i to nie w sensie egotycznym (w sensie że nam folguje i klepie po główce gdy przeklinamy na sąsiada), ale w sensie dużo głębszym.

Nawet gdy ciało poddaje się reakcjom, które określasz jako czerwone, ono jest po naszej stronie. Procesy zapalne są rozproszone, bo jednocześnie do organizmu w dajmy na to trzech różnych miejscach mogą wniknąć trzy różne typy pasożytujących organizmów co wymagałoby zupełnie odmiennych środków zaradczych – a więc to, co dostajemy jako zgrubną sumę w postaci naszego samopoczucie czy wydruku z badań krwi, to jest ta sumaryczna odpowiedź (w zasadzie nie reakcja, a odpowiedź) ciała na to, z jakimi wyzwaniami się spotykamy, względnie jaki bałagan sobie zapodaliśmy na talerzu. Wszechświat mówi nam Tak przede wszystkim poprzez nasze ciała, nie ma w nich nic opornego/topornego. Co ma dajmy na to gluten do tarczycy? No właśnie to, że po wyeliminowaniu złomu tzw. fizjologiczne natężenie aktywności tego organu znowu zacznie być przez organizm tolerowana.

Ciało ma energię kobiecą właśnie dlatego, że ma na wszystko odpowiedź, a więc… bierze, przyjmuje, budzi się co dnia do życia – i to nawet wtedy, gdy jednostka go nienawidzi.
Ciało nie oczekuje na gratyfikację, nie jest w tej drugiej energii: to tylko ego sięga po dziesiątego przypadkowo dobranego supla lub wybiórczo osadzony w problemie lek na receptę, krem na zmarszczki… i oczekuje… sprawności, osiągów sportowych, wyglądu wreszcie… ZDROWIA! A przecież ciało jest zdrowe nawet w połamaniu, nawet w chorobie… bo zawsze uruchamia pewne procesy samoleczenia, na miarę możliwości/stopnia zanieczyszczenia oczywiście. A więc zawsze odpowiedź, zawsze przyjmowanie i działanie, nie dawanie czegokolwiek na zachętę i oczekiwanie. Ta iskra zdrowia zawsze w ciele jest i może doprowadzić do namacalnego zdrowia… tak, już tu jesteśmy, nic tylko po to sięgnąć i to wziąć… no ale my oczekujemy…
Sięgnąć i wziąć: krok po kroku wychodzić z choroby czy innego bagna, działać z dnia na dzień.
Oczekiwać: w kolejce do kolejnego specjalisty.

„Czerwone” procesy istnieją w głowie, są egotyczne, ale jeśli nazwać to biologią, jest to biologia na poziomie populacyjnym, ekosystemowym, nie osobniczym/cielesnym.
Owszem, nauka o ekosystemach i społecznym zachowaniu zwierząt to też część biologii, ale to już jest biologia niematerialna, czyli po prostu nauka o relacjach, hierarchiach, strategiach grup/populacji.

Ludzkie wahadła energetyczne uruchamiają tak chętnie tę energię męską, bo najłatwiej ją przywiązać do mechanizmów ekscytacji i strachu. Oczekujesz zdobyczy (ale czy zdobywasz?), konfrontacji (to na pewno) – ekscytacja, lub oczekujesz obrońcy (czy cię faktycznie broni?) i chcesz potulnie położyć przed kimś uszy – strach.
Przestajesz być swoim własnym obrońcą, mających w ustach odpowiedź.

Praca choćby nad podstawowymi wspierającymi nawykami dla siebie, na swoje potrzeby, uruchamia natomiast choć tę odrobinę energii kobiecej – bierzesz, konsumujesz coś, co możesz sam/sama sobie dać, zapewnić, dać pewność co do czegoś… co cię wspiera! Po wykonaniu możesz nawet nie lubić szczególnie tego swojego nawyku, ale jednak wróci wraz z rytmem kolejnego dnia, by cię wesprzeć – taka sinusoida, również wymyślona przez ciało/naturę.
Nawyki niewspierające to nie sinusoida, ale krzywa podobna, rozszerzająca się stopniowo w pionowej osi – ku coraz skrajniejszej huśtawce między ekscytacją i strachem.

Boimy się kobiecej energii, bo nie ufamy sobie. Nie potrafimy zaspokoić swoich potrzeb i/lub nie potrafimy odróżnić/dostrzec pragnień swoich od cudzych (w sensie wahadłopodobnych). No właśnie, pragnienia nie-swoje na zasadzie dajmy na to pragnień sąsiada można od biedy uznać po ludzku za zawsze „własne” na zasadzie tego poczucia jedności z innymi osobami, o której często mówisz. Ale zjawisko pragnień cudzych nakładających się na nasze dążenia jednak dotkliwie istnieje, jest efektem tych pasożytniczych rezonowań, zaprzęgnięcia w wahadła, dla których jesteśmy przekaźnikami, dla których drgamy – czerpiąc na to energię z własnych dział.

Pragnienia i potrzeby to chyba najtrudniejszy temat, ale jedną wskazówkę widzę wyraźnie: wyciszanie w sobie/nie zasilanie niskich wibracji stanowczo i w tym temacie pomaga stanowczo. Być może nie jest to jedyny warunek uporządkowania pragnień, ale jest koniecznym punktem wyjścia.