Jak poradzić sobie ze złością na co dzień i od święta?

Seksi-Pepsi (dzióbełek selfie owy ), o tym samym pomyślałam. Ego – kluczowa kwestia. Fajna i prosta analiza przypadku

Eh…z tymi rodzicami to często są przeboje. Ta umiejętność trzymania nerwów na wodzy to dla mnie nie lada sztuka, szczególnie, gdy mam taką sztukę przed sobą jak moja mama, która bez pytania o moje zdanie, pisze jakieś własne scenariusze na temat mojej przyszłości. Ja oczywiście uświadamiam ją co mam już zaplanowane i tłumaczę, że ja marze o czym innym, co innego chce mieć, do czego innego dążę. Często nie dociera to do niej, zawsze wtrąci jakieś swoje słowo, że ona wolałaby tak i tak, ja jej tłumaczę dlaczego tak nie zrobię, a ona dalej swoje, no i niestety wtedy już wszystko gotuje się we mnie. Rzadko mi pomagała (wychowywała nas głównie babcia), w wieku 12 lat zaczęłam chodzić na wakacyjne prace sezonowe, aby móc się jakoś ubrać do szkoły, żeby się nie wstydzić że chodzę jak obdartus w jednej koszuli dopóki sama ze mnie nie spadnie. Nie mogłam porozmawiać z nią tak jak inne koleżanki ze swoimi matkami, bo ona zawsze widziała we mnie problem. Zazdrościłam dziewczynom, gdy ich mamy pomagały im w przygotowaniach do jakiegoś balu szkolnego czy nawet studniówki, moja uważała, że jest mi to niepotrzebne. Nie chciała mi dać iść na studia bo uważała, że do niczego się nie nadaje, mimo że zawsze miałam świadectwa z wyróżnieniem. Przez to o 2 lata mi się wszystko opóźniło. Po maturze musiałam sobie zarobić na mieszkanie i utrzymanie. Nieraz już nie dawałam rady, ale wtedy stawała mi przed oczami perspektywa życia z nią: wiedziałam że albo od niej ucieknę albo chyba ze sobą skończę bo to jest nie do wytrzymania. Obecnie mam 30 lat, skończoną szkołę, własną firmę, męża, od ponad 10 lat nie mieszkam z nią. Znajomi, rodzina mówią że jestem inną osobą – przedtem byłam non stop zestresowana, często zaryczana, nie można było ze mną normalnie pogadać. Finansowo było ciężko, ale jakoś dawałam radę. W dużej mierze się od tego urwałam, ale wystarczy jedno spotkanie, telefon i już mam nerwice przekraczającą wszelkie normy. Nieraz specjalnie nie odbieram od niej telefonów, bo wtedy cały dzień mam już zrąbany :/ Staram się być kulturalna, odnosić się do niej z szacunkiem, ale czasem nie daje rady. Odszczekuje jej, żeby swoje zdanie zachowała dla siebie i nie wsadzała nosa w nie swoje sprawy. Mojemu mężowi też zaczyna narzucać to co uważa za słuszne, ale tu już sprawy zachodzą za daleko i na pewno nie pozwolę na terroryzowanie mojej rodziny. Mam ochotę zwyczajnie ją pogonić ;/ Boje się, że kiedyś jej powiem coś w stylu (przepraszam za słowo): „spi……..j” :/ Jak tu żyć z kimś takim??? Tym bardziej, że ona tych swoich pomysłów nie proponuje tylko narzuca :/ Wielokrotnie próbowałam z nią ustalić, że obie wzajemnie nie ingerujemy sobie w życie, też się nie dało bo ona uważa, że tak ma być i koniec. I weź tu z taką żyj, żeby jej nie urazić i siebie nie wpędzić w jakąś psychozę. Jestem osobą ceniącą własną wolność i innych traktuję tak samo, szanuję ich zdanie, wybór.

Pepsi w końcu muszę (chcę bardzo) napisać. Pierwszy raz trafiłam tu jakiś czas temu (ok pół roku?) przez przypadek, chyba na forum z niedoczynnością ktoś polecał Twój artykuł. I pomyśleć, że wtedy niepolubiłam Cię bardzo; nie znałam Twojego bloga i Twojego stylu pisania wcześniej, pierwsze zdanie ów artykułu „Joł wielmożnym” lub coś w tym stylu i pomyślałam, że tu nie pasuję, skoro ja raczej z tych biedniejszych/skromnych jestem;p i tak sobie pomyślałam, że masz strasznie zadartego nosa skoro piszesz bloga tylko dla bogatych;D no serio, tak pomyślałam, a teraz się z tego śmieję, chociaż Twój styl pisania ewoluował i teraz takie zwroty raczej się nie pojawiają. Po jakimś czasie znowu tu trafiłam, ktoś polecał, a że oczytałam się w internecie o niedoczynności to zauważyłam, że mądre rzeczy piszesz. Wgłębiłam się bardziej w Twojego bloga w celu poukładania sobie poznanych wiadomości o tarczycy i w ogóle o zdrowiu. W internecie można wiele rzeczy przeczytać, ale trzeba oddzielić ziarno od plew. Wszystko zaczęło się od tego, że zachorowałam na niedoczynność, tuż przed drugą ciążą, córka po urodzeniu do dnia dzisiejszego też ma jeszcze niedoczynność, z pierwszą córką za to przeszłam piekło, przez rok co 2-3 tyg ostre zapalenie krtani, karetka, pogotowie, szpital, sterydy i antybiotyki… Ale nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło; męczyłam lekarzy o przyczyny tych naszych dolegliwości (zawsze taka byłam, jak jakiś lek to się pytałam a na co a po co a dlaczego), oczywiście jak się domyślacie żadnej odpowiedzi. „niektóre dzieci tak mają”, nie dawało mi to spokoju, zaczęłam dużo czytać i trafiłam tutaj; obecnie wielka skarbnica wiedzy za co Ci Pepsi serdecznie dziękuję, super ze jesteś, czy zdajesz sobie sprawę, że odwalasz kawał dobrej roboty?? Czytałam Twojego bloga coraz więcej i żałowałam, że nie trafiłam tu wcześniej, skakanie z postu na post było bardzo chaotyczne, ale otrzymałam bon do pewnego sklepu w prezencie i zakupiłam Twoją książkę. MEGA skarbnica wiedzy + teraz codziennie czytam Twojego bloga. W życiu też już trochę zmian, nabiału zero, mięsa coraz mniej, szejki mniam mniam, chociaż starsza córka jeszcze się nie przekonała, ale za to młodsza wszama (oj czym skorupka za młodu), chleba bardzo mało, jak już to żytni na zakwasie, i oczywiście cukier ograniczamy, chociaż z tym najciężej;) ale spokojnie, bez nerwów, nie wszystko naraz. Jest coraz lepiej, ze zdrowiem również, sterydy już dawno odstawione (tymianek zajebisty, i oczywiście WU-inhalacje), jodujemy się i selenujemy, po kolei wprowadzamy do naszego życia nowe rady. We wrześniu idę na wesele, i już wymyśliłam, że w prezencie, obok koperty oczywiście, jeszcze Twoja książka „Leczenie dobrą dietą”:) Dziękuję Ci że jesteś, moje życie się dzieli na przed Pepsi i po Pepsi. Od jakiegoś czasu zaczęłaś pisać artykuły na temat matrixa i choć ich nie rozumiałam, to czytałam z racji, że już darzyłam Cię dużym szacunkiem i zaufaniem. Aż pewnego dnia zaskoczyło, gdzieś była wzmianka o filmikach z Tolle na youtubie i odpaliłam, wystarczyło że go zobaczyłam i wszystko zrozumiałam, poczułam wewnętrzny spokój i wielką miłość…:) to było cudowne uczucie i życie stało się prostsze… coś cudownego i nie do opisania, relacje z moją rodziną uległy poprawieniu między innymi z czego najbardziej się cieszę. Ale niestety skończyło się, kilka nieprzyjemnych rzeczy się wydarzyło i ego dopadło mnie; teraz jest mi z nim ciężko, zdaję sobie sprawę że jest i jakoś ciężej mi się go pozbyć, wyłączyć się, wyzerować, co mnie jeszcze bardziej dołuje:( tak fajnie było… a teraz… znowu słowa które nie miały paść, oczywiście w stosunku do bliskich, niepohamowane emocje, nie wiem jak radzić sobie z ego innych ludzi, teraz wiem, że pewne ich postępowania to wina ich ego, np ego mojej 6letniej córki jest takie duuuże, chociaż pewnie napiszesz, że sama sobie to zaprogramowałam. W nawiązaniu do powyższego posta, łatwo radzić sobie ze złością z daleka, ja mam też jak autorka ww postu taki problem z rodzicami i teściami, z daleka niby wszystko ok, ale jak są blisko to nie wytrzymuję, potem przez kilka dni analizuję ich słowa, zachowania (dołujące) matrix wiem. „Twoją rolą jest uświadomienie dziecku o czym myśli i jak te myśli będą wpływać na jego emocje
Naucz dziecko zostać obserwatorem własnych myśli” -tak napisałaś, a doradzisz jak to zrobić? nie radzę sobie z ego mojej 6letniej córki, dołuje wszystkich dookoła, we wszystkim szuka dziury w całym, pyszny posiłek, fajna wycieczka, czas wspólnie spędzony, wszystko źle i wszystko jej nie pasuje. Pierw się cieszymy, uśmiechamy, a za chwilę włącza się jej i zaczyna narzekać i dołować, kiedyś myślałam że może to kwestia wychowania, potem charakteru (mój teść też wiecznie niezadowolony) a teraz wiem że to jej matrix ale nie wiem jak ją z tego wyciągnąć, wpływa to negatywnie na całą naszą rodzinę, ale moje ego się cieszy.. Cieszę się, że wreszcie napisałam, teraz jak już się przedstawiłam będę zadawać tu dużo pytań..;-) pozdrawiam Cię cieplutko, biobananek:*

Dziękuję… Nie masz pojecia, Pepsi Kochana, w jakim szoku byłam, widząc dziś rano ten post 🙂 czuje się, jakbym wygrała milion baksów 😛

Pepsi, kiedy będzie w sklepie witamina D3+K2?

Droga Pepsi. Tak czytam Twego bloga z wypiekami ma twarzy od jakiegoś czasu, zeruję się, oddycham, staram zakotwiczać się w teraźniejszości i obserwować myśli… Jest jednak sytuacja, w której nie ma mocnych na moje rozżalone, sfrustrowane i zalęknione ego. Chodzi o alkoholizm mego męża. Zdiagnozowany, bo chodziliśmy na terapię małżeńską. Mąż pije od kilku lat dość dziwnie i regularnie, więc jego picie jest poniekąd dla mnie przewidywalne, ale nie umiem z tym żyć, każda kolejna „pijacka akcja” wykańcza mnie coraz bardziej. Są wyzwiska, mój szał, przerażenie dziecka, potem przeprosiny i zapewnienia, ze nigdy więcej. Po miesiącu niepicia przychodzi dzień totalnej „najebki” aż do tak zwanego „zgona”, poźniej klin, kac i trzy dni mamy wyjęte z życiorysu każdego miesiąca. Błędne koło, którego nie potrafię przerwać. Na AA długo nie pochodził, moje skarżenie się rodzinie też na nic się zdało. Kocham go. Wiem, że sam musi sobie pomóc. Wiem, że pisałaś w którymś z postów, że nałóg musi sam od niego odpaść. Co mogę zrobić, by tak było? Chcę zacząć od siebie. Jak mam się zacząć budzić, skoro w momencie jak zauważę, że właśnie w samotności wypił całą flaszkę, moje ego zaczyna się dąsać, drzeć, płakać, grozić, okładać go pięściami. Oddychanie pomaga zaledwie na chwilę, chętnie bym wyszła pobiegać, ale nie zostawię przecież w tym czasie dziecka z pijaną osobą. Mamy małe mieszkanie (wiec siłą rzeczy wchodzimy sobie w drogę), nie mamy w pobliżu znajomych ani rodziny, do których na ten ciężki czas mogłabym się udać. Nie mam pojęcia co robić. Pal licho jak śpi. Gorzej jak się obudzi i wódka przez niego przemawia. Moje ego wtedy szaleje. Ulega jego zaczepkom i prowokacjom… A przecież tak na co dzień to fajny chłopak w sumie, ten mój mąż. Może byś tak napisała Pepsi jakiś intrygujący wpis o uzależnieniu i współuzależnieniu. W kontekście snu i przebudzenia. Lovciam <3 po trzykroć. Ania

Pepsi, I love YOU :-*

Bo codziennie jestem ciekawa twojego nowego wpisu:) fajnie że jesteś:)

Pepsi a nie chciałabyś dodawać do takich postów taga: „osho”? Albo „pepsosho” czy… coś takiego? Dużo fajnych pomocnych postów mi umknęło… np ten.

Poza tym… dziękuję za post. Czuje ze znowu sie budze.