Czy dusza może bardzo dobitnie domagać się swojego? Ćwiczenie na rozgryzienie własnej duszy

Hej Pepsi Przepraszam że pod tym postem ale po 3 mc zażywania Twoich wszystkich probiotyków ( wit.D3 k2 – 2 tabletki pod język codziennie ) omega 3 itd.zrobilam powtórnie badanie wit.D3 K2 przed suplementacją miałam 57 po 3 miesiącach teraz mam wynik 69 …. Czy nie za mało wzrosło …? Proszę napisz co o tym sądzisz …? Ps.Ale i tak czuje się wygrana bo moja rodzina od roku nie była u lekarza i jesteśmy zdrowi ( nawet dzieci chodzą do przedszkola non – stop , a jak coś przyniosą to mija po 1 dniu ba czasami po 2 dniach bez żadnych paracetamoli , ibum czy dupereli reklamowanych czyli suplementy działają i zdrowa dieta – pozdrawiam Ps . Martwi mnie tylko mój poziom wit.D3 po 3 miesiącach ???

teraz dopiero do mnie dotarło, że te moje wpisy dowodzą, że dostaje od świata to, co sobie wymyśliłam.
Przecież to moje myśli kreują rzeczywistość.
I to jest wiedza. Jakie to jasne! Aż mi się chce palnąć się w czoło, że nie widzę tego, co mam pod nosem.
Super, że to tak jasno zobaczyłam!
Dzięki, że odpisałaś, bo bym się nie tropnęła, jak mocno śpię:)

https://www.youtube.com/watch?v=vEKRKZ8W38M

I taki sen miałam: znalazłam długopis i zgubione swoje pióro, oba w kolorze czarnym. Pióro moje, długopis nie mój ale czułam ze nie muszę szukać właściciela. Znalazłam jednocześnie w tym samym miejscu. Czy coś mi dusza chce powiedzieć ? Dodam, ze wczoraj godzina na bieżni z takim lekkim odlotem w tu i teraz w siebie. A dziś taka maksymalna Handla ze aż czuje jak mi energia ucieka przez nogi. Czy ja doszukuje się wszystkiego we wszystkim bo dziś czuje się w dole. Dodam, iż od kilku dni pytam wszechświata, czego mam się dowiedzieć, gdzie szukać. Tak natrafiłam na kody uzdrawiania, dziś spróbuję. Ale to jakiś mi tak chaotycznie wyszło.

Hej Pepsi,

dzięki za kolejne lajvy, dużo wątków, ale dobrze czasem właśnie zderzać ich więcej, żeby uruchomić więcej wspierających przemyśleń.

I tu nagle ten tekst, który jest najlepszą syntezą.

Dodam, nawiązując luźno do ostatnich wątków na lajvach, że wymiarowość czasu też ma coś moim zdaniem wspólnego z uważnością.
Pierwszy intuicyjny wtręt może zabrzmi zbyt banalnie, ale przecież to się narzuca aż samo, że gdy jesteśmy w trybie reakcji, czas jest potwornie jednowymiarowy. Istnieje tylko jeden związek przyczynowo-skutkowy, narzucony przez (zazwyczaj niskowibracyjny) bodziec i my już w reakcji idziemy równiutko po tej jednej z osi czasu, podczas gdy wartość na pozostałych osiach czasowego układu współrzędnych nie zmienia się. Nie progresujemy we wszystkich aspektach, ale poruszamy się w takim a nie innym, narzuconym bodźcowo tempem.
A gdy jesteśmy obudzeni/obecni/uważni miejsca, w którym jesteśmy… to wtedy wszystkie wymiary czasu (czy to jest ich trzy czy jeszcze więcej…) stoją przed nami w prawdzie i teraz tylko od stopnia wytrenowania duszy zależy, jak bardzo się tej wielowymiarowości przestraszymy, czy może jednak staniemy na wysokości zadania i wydobędziemy z siebie… odpowiedź. A więc pójdziemy drogą autentycznie pełnowymiarową, zręcznie progresującą po wartościach wszystkich zadanych osi, bez strachu, że to jest aż tak wielowymiarowe.
W tym sensie ten nieco koszmarny, wywołujący gęsią skórkę matematyczny model tesseraktu jest dobrą wskazówką dla rozszerzania akceptacji istnienia tych wszystkich wymiarów/możliwości… może właśnie przez ten swój przerażający charakter… To nie jakieś zawijanie wymiarów, jak mówią niektórzy, ale po prostu ignorowanie ich, pozostawanie w jakiejś osi/aspekcie na z góry ustalonej pozycji/wartości generuje w nas szerze poczucie niemożności, uwiązania… no przecież o to właśnie chodzi, by na jednej z osi się zatrzymać, nie poruszać się względem niej, i wtedy staje się niewidzialna.
Owszem, nie od razu ruszymy z tego skrzyżowania we wszystkich wymiarach, tak naprawdę ruch 2D to już byłoby coś, wydaje się nam tak trudny, że 3D to już by było w gruncie rzeczy… latanie, uniesienie się nad ziemię, więc o 3D nawet nie myślimy. Będąc w reakcji jesteśmy jednak po prostu w 1D, pozornie idziemy po linii, ale we wszystkich innych aspektach jesteśmy albo w punkcie 0, albo w jakimś dowolnym innym… dajmy na to że do punktu 5 dognało nas kiedyś na innej osi, ale tak obrośliśmy tam w piórka, tak bardzo dotarło do naszych przekonań, że tam już więcej nic nie ma i nie mamy obowiązku się tam rozwijać, że stajemy w miejscu i tym bardziej jesteśmy zdani na posuwanie się po z góry wytyczonej linii, jednej jedynej, zadawanej przez bodźce. Każdy ruch po tej jednej osi to jednak przyruch, i gdy już mamy tego świadomość, zatrzymujemy się jeszcze bardziej. No tak, żeby ruszyć ze skrzyżowania, czyli w ogóle dostrzec, że te skrzyżowania pojawiają się co chwilę, może i dobrze byłoby się na chwilę zatrzymać, no ale to już nie jest chwila, odessani z energii (mniejsza o to, którymi czakrami tak naprawdę nas odessało) chcemy tylko usiąść i patrzeć wstecz, zaczynamy się jeszcze bardziej cofać, szukać usprawiedliwień na przeszłość i wymówek na przyszłość. Przeraża nas, że w ogóle jest jeszcze jakaś przyszłość (ba! uboga przyszłość w jednym wymiarze czasowym, może słusznie nas brzydzi, może to też jakaś szansa? taka jednowymiarowa przyszłość… to zadana przeszłość!) do której trzeba dopasować wymówki.
Więc jak spojrzeć wtedy na przyszłość nie przez ten jednowymiarowy filtr wymówek? Przydałby się nam na chwilę bardziej pryzmat pokazujący więcej dróg a nie filtr przepuszczający tylko jeden z kolorów.
I jeszcze ta przykra prawidłowość, że mimo tego wyczerpania nadal jest w nas podatność na ekscytację, tzn. że chcemy tę sytuację jakoś wyostrzyć jeszcze bardziej, ale działając nie kolorem, lecz kontrastem, chcemy więcej ubogiej neuroprzyjemności, szukamy endorfin (one są paradoksalnie najbardziej podstępne…), a więc chcemy się katapultować/przeskakiwać/teleportować znowu tylko na tej jednej narzuconej już osi. To jest miejsce tych fantazji, gdzie wizualizujemy ostatni krok i już jesteśmy w tym pięknym ogrodzie, a okropnie mierzi nas krok n+1, ten najbliższy, mierzi nas też przecież punkt n, czyli odbytnica, w której jesteśmy. To znaczy tylko tyle, że akurat ten ogród to jednak jest rzecz najmniej nas wspierająca i potrzebna.

A jednak, to takie ważne, żeby dostrzec i na ten moment zaakceptować punkt, w którym jesteśmy… To punkt z którego wychodzi odpowiedź, na którą tak trudno nam się zdobyć zamiast reakcji. Choć czujemy się w tym punkcie tak bardzo poniżej naszych możliwości, choć tak bardzo spoglądamy wstecz ku lepszym czasom i wersjom siebie, to wszechświat jest otwarty na naszą odpowiedź w punkcie tu i teraz. Gdy odpowiemy i z tej odpowiedzi sięgniemy po ten niezbędny pierwszy krok, wszechświat a więc i nasze ciało powie nam tak, pomimo wyczerpania jednak ruszy, bo jakaś porcja energii zostanie w ten sposób odzyskana, ukierunkowana odpowiednio, połączy się na nowo jakiś zerwany obwód, entropii w nas ubędzie o ten jeden krok. I to już czasem naprawdę wystarczy na krok drugi, a potem trzeci – krok świadomy, a nie ten po nitce. Nawet wdzięczność jest na wyciągnięcie ręki, gdy właśnie chcemy się na nią otworzyć i w tym kierunku iść.
Zamiast wdzięczności wolimy jednak traumy, bo one jak by co usprawiedliwią miejsce, w którym jesteśmy. To znowu jest ten jednowymiarowy filtr, samospełniające się przekleństwo: „z niej/z niego już nic nie będzie”. Jak mnie to oburza zawsze, gdy ludzie stawiają takie diagnozy, zwłaszcza wobec jakichś osób faktycznie głęboko pokrzywdzonych. A tymczasem ludzie nieposiadający takiego bagażu wolą sobie na wszelki wypadek jakichś traum poszukać, jakby trauma miała w ogóle temu służyć. Trauma to nie jest fakt obiektywny, ale narzędzie społeczne do zmiany. Ofiary mówią o traumach, żeby coś zmienić, bo w sensie obiektywnym ich krzywda przecież nie istnieje, sprawa przedawniona, sprawca nie żyje/nieosiągalny/nadal bezkarny. Właściwe użycie traumy to apel publiczny/polityczny dobywany w określonych warunkach, natomiast podłożem traumy jest to, że prawo do samostanowienia jakiejś istoty zostało faktycznie unicestwione, że została faktycznie zniewolona a potem uciszona. Trauma to narzędzie wobec faktycznej bezkarności, a nie temat do rozważania na kanapie i wróżenia z fusów albo samousprawiedliwiania się. Nie istnieje terapia traum, ale jeśli już to dobrze gdyby istniały terapie bezradności, a to już zupełnie co innego.
A więc jeśli odrzucimy pokusę przymierzania do siebie traumy, znowu widzimy siebie w tym niewygodnym punkcie, z którego musimy ruszyć najpierw o jeden świadomy krok. Krok świadomy to zawsze będzie ten krok w choć o jednym wymiarze więcej niż 1D z matrixu/przekonania/religii etc. Gdy już wykonamy ten krok poczujemy, że został z wykonany, a nie że nas znowu podessało. I to już daje pewną moc.
Co z tego, że potem znowu możemy zbłądzić, gubić drogę. Z każdej opresji damy radę wyjść, ale jakże niebezpieczne są te momenty, gdy znowu przystajemy w miejscu, gdy znowu pewnie osie tracimy z oczu, przestają się dla nas liczyć. Jasne, że nie uda nam się bezbłędnie progresować w każdym kierunku, no ale co robić, by chociaż nie tracić tamtych perspektyw z oczu?
To chyba znowu kwestia uważności i akceptacji… ok, na tej osi nie robię teraz progresu, ale dostrzegam to, zamiast dramatyzować, uciekać we wstyd (w tym kontekście faktycznie wstyd byłby czymś negatywnym), bo to szybko zamydli nam oczy i zapomnimy, unieważnimy, wyprzemy. To nie traumy wypieramy (one jak by co są lepkie i przylegają chętnie), ale wypieramy możliwości, i takie wyparcie jak już jest istotą traumy.

Pokurcz i przykurcz, przyruch, to sytuacja w której walczymy z prawdą o sobie tu i teraz, a za to chcemy podstawić jakiś filtr, żeby ta prawda przyjęła inny wyraz. Wtedy napięcie nie odpuści… żeby puściło napięcie z nadużywanych mięśni klatki piersiowej nie możemy ściągać łopatek przyruchem, wtedy zabolą nas i łopatki, i filety z przodu jeszcze bardziej będą doskwierać, bo to jest reakcja obronna, dochodzi jakby do podwójnego spięcia, adrenalina robi swoje. A potrzebujemy przekonać nasze ciało, że priorytetem jest ściągnięcie łopatek, tak, żeby mięśnie klatki piersiowej dostały funkcjonalny, fizjologiczny impuls do rozluźnienia. Ono jest faktycznie priorytetem i tak odpowie też nasze ciało, ale musimy powiedzieć mu, że taka jest właśnie odpowiedź. Jeśli natomiast jest w nas już tylko podległość wobec reakcji, reakcja doda zawsze tylko więcej adrenaliny do ognia i pospina wszystko co znajdzie na swojej drodze. Tak samo działają łydki, człowiek wykonuje ruch rozciągający, a za chwilę noga jest pokurczona z obu stron i boli jeszcze bardziej…

Potrzebny jest więc trening a nie uleganie przekonaniom.
Bo jakże piękne jest ruszenie ze skrzyżowania, ale przecież to nie takie proste, to nie jest ostatnie skrzyżowanie na którym jesteśmy, za którym byłaby juz tylko jedna prosta droga… To będzie jednowymiarowa, prosta, wyczerpująca naszą twórczą energię droga, jeśli dopuścimy do tego, żeby wystarczyły nam przekonania i nie będziemy już widzieć więcej ani trenować się.
Przerażająca prawda wielowymiarowości to ciągła obecność skrzyżowań, w gruncie rzeczy co każdy krok jakieś potencjalne skrzyżowanie istnieje… to jest ta przerażająca nieskończona wielość wyborów i równoległych rzeczywistości, tylko że to wcale nie znaczy, że po każdym kroku czai się jakieś trudne skrzyżowanie na którym znowu będziemy tkwić i się wahać… no właśnie nie. Jeśli trenujemy także nas słuch ku pozytywnym wibracjom, obe wskażą nam drogę, nastroją nas, i wiele z tych skrzyżowań przejdziemy we właściwym kierunku kompletnie lekką, niespętą, suchą nogą, ze ściągnietymi łopatkami a nie w pokurczu i ze spuszczoną głową. Ale drogę wskażą nam wtedy nie nasze przekonania, tylko ten rezonans dobra wysłyszany od innych materialnych bytów.
A nawet i wtedy pojawią się trudniejsze skrzyżowania, nawet wtedy to najbliższe skrzyżowanie nie będzie ostatnim… i to nas tak przeraża i demobilizuje, znów wkrada się choćby niecierpliwość, no bo znowu trzeba będzie pokonywać niemoc…
Tak, ale każde skrzyżowanie przebyte lekko też przecież widzimy… nie potykamy się na nim, ale widzimy, że pewnym krokiem ale jednak dokonaliśmy właśnie jakiegoś wyboru, w tym momencie akurat łatwego i oczywistego, spójnego… to doda nam zawsze otuchy 🙂
Tak, to my sobie to wszystko wyświetlamy, bo na każdym kroku moglibyśmy wyświetlić coś innego. A gdy jesteśmy jakoś faktycznie na danym skrzyżowaniu zniewoleni, ograniczeni, to dostrzegamy to i powoli stawiamy ten następny krok, wolniej, z większym trudnem, ale nie spuszczamy głowy, nie chowamy się przed sobą…