Co sądzić o karmie, tak zwanych osobach sobie pisanych, oraz numerologii?

Hej,

to jednak zastanawiające, jak ludzie, ludziska brną do tych kategorii sugerujących jakąś wyjątkowość/ważność lub przyporządkowanie. Niby popularnie karma kojarzy się z czymś negatywnym, ale już hasło „związek karmiczny” ludzie, nagle ignorując potoczne wyobrażenie, konceptualizują sobie jako coś fantastycznego, pięknego (?!), wyjątkowego (no ba!), dedykowanego dla nich.

Owszem, można równie dobrze nie skupiać się szczególnie na karmie i powiedzieć, że w sumie jej nie ma, ale to dlatego że… jest wszechobecna, jest jej tak pełno jak piasku i powietrza, wypełnia przestrzeń naszych zdarzeń. Ścieżka działania, a więc ludzkie życie, to przecież nic innego jak ścieżka karmy… ale to nie znaczy, że na ścieżce wiedzy i wszelkich innych, potencjalnie wyższych ścieżkach, następuje uwolnienie od działania, albo że nie-działając można uniknąć karmy i mieć święty spokój. Wręcz przeciwnie – nic tak nie kusi karmy o pomstę jak zaniechanie, nic nie jest większym tryumfem karmy niż fatum, które dosięga nas wtedy, gdy lawirujemy w taki sposób, w ucieczce przed rezultatem zaniechań, że wpadamy w sidła tego niechcianego scenariusza ze zdwojoną mocą.

I taki ma też wydźwięk ta dziwna lepkość „karmicznego związku” – to jest jakby dopraszanie się o fatum przecież.

Dopiero od pewnego czasu widzę, również dzięki temu blogowi, że nie ma usprawiedliwienia, by sobie nie działać, by czuć się ponad to. Spory czysto akademickie? No pięknie, pozory wolności od sfery przyziemnej, ale ze skutkami zaniechań na płaszczyźnie rodziny, zależnych osób, ale też dajmy na to pogardliwego traktowania studentów i studentek, pracowników etc. – to klasyczny scenariusz. Rozkminianie duchowości – tak, to też może być kolejny przykład, inny rodzaj bujania w obłokach, zastanawiają się nad wzniosłością niekrzywdzenia muchy czy komara, a krzywdzą ludzi naokoło i wtedy, choć myślą, że karmy nie ma, to entropia jednak rośnie, znowuż w ludzkim, społecznym wymiarze, znów rozchodzą się złe wibracje, oni zaś zasypiają głębiej, choć innych najchętniej budziliby uderzeniem gongu prosto w czaszkę. Albo ci, co swego zbawcę umęczonego czczą, gotowi ubiczować się dla niego, pod warunkiem, że wybatożyli solidnie wszystkich dookoła. No i my na codzień, gdy zasypiamy, gdy czujemy zbytnią pewność…

Ale też w drugą stronę odzywa się ten fałsz: ktoś nieskończenie skromny, co nikogo nie wybatoży, ani własnymi rękami nie ukrzywdzi, niemniej pewnym autorytetom się nie sprzeciwi (choćby wewnętrznie, we własnych myślach, nie oczekuję od nikogo heroizmu ani poddawania się ostracyzmowi, tego mogę oczekiwać tylko od siebie, jak już), choćby wewnętrznie… bo wewnętrznie musi mieć tę pewność i spokój: jestem przyziemnym robaczkiem, nikogo nie krzywdzę, pracuję ciężko z dnia na dzień, nie wznoszę się ku ścieżce wiedzy, to nie zadanie na ten czas, czysta pokora zbawi mnie przed uczestnictwem w złu… nie kupuję tego. Takie zakładanie sobie klapek na oczy to oddanie całego swojego potencjału energetycznego, sprężystości, sprężynom oscylatora, takiego czy innego, dokładającego entropii… to też bierność i zaniechanie, a więc karma i tak wypłynie. I ten nadmiar pewności – pewności autorytetu, pewności pokory…

Postrzeganie karmy to jeszcze coś innego. Inaczej się postrzega karmę zaniechania od karmy działania. Bo jeśli myślimy o karmie jako konsekwencji zaniechania, to tak, to będzie ten przypadek, o którym ty często Pepsi piszesz jako o czymś, co nie będzie istniało, jeśli podmiot działania nie ma poczucia winy i nie ogląda się za siebie. No właśnie, ale wtedy to nie jest karma zaniechania tylko karma działania – dodajmy – złego działania. Czyli są to jednostki jednak przepojone złem, które tego poczucia winy faktycznie nie mają i nie trwożą się przed konsekwencjami… bo przecież trwoga bierze się z nie-działania, nie zaś z ukierunkowanego działania, w tym przypadku ku złu. Kto działa, ku dobru lub złu, ten się nie boi. Więc karma działania ku złu nie ma swojej reprezentacji na płaszczyźnie strachu, jest realnym wkładem ku entropii. Czy uderza w samego sprawcę? Ciężko powiedzieć, ale uderza jakoś w ogół i w każdą/każdego z osobna. Jest pokarmem entropii (hmmm karma pokarmem? 😉 ) – jest karmą entropii… czystą karmą!

Natomiast zagubieni, śpiący, drzemiący lękliwcy, zaniechujący, lawirujący na wszelkie sposoby w obawie przed działaniem, zewsząd widzą nadmiar tej iluzorycznej (!) karmy zaniechania, ta karma to sidła, żeby popadli w fatum, faktycznie ta karma jest trochę nierealna, trochę nie istnieje, i faktycznie to oni sobie ją tworzą/współtworzą, żeby potem w nią popaść. Ta karma zaniechania to wibracje, oddźwięki tej właściwej karmy zła, choć jednostek naprawdę złych, całkowicie oddanych idei zła jest być może całkiem niewiele, zwłaszcza w skali tych niezliczonych przestraszonych, śpiących, nie-działających za wszelką cenę. Oni, wiedzeni tym strachem, będą działać na rzecz entropii, myślą, że inaczej się nie da, że trzeba się oddać totalitaryzmowi, w taki czy innym sposób, żeby przeczekać wyzwanie, wstrząs…

Ta świadomość jest tak samo mainstreamowa, co alternatywna, ale u nas ma jednak posmak orientalny, bo w szkołach wtłaczają w nas, ze całe to patriarchalne, męskocentryczne myślenie zaczęło się na bardzo bliskim wschodzie (Biblia), a wcześniej, czy gdzie indziej to w ogóle nic nie było i być nie mogło… A cała Biblia to po prostu mały fragment idei, które przyszły ze starożytnych Indii przez Iran na Bliski Wschód, równolegle z podbijaniem kobiecych kultur przez brodatych bojowników narzucających nowy porządek dobra i zła, i swoją karmę. To przyszlo w dwóch falach/nurtach: albo jako hierarchizacja bóstw, żenienie ich ze sobą, usynawianie, wynoszenie jednych na Olimp i strącanie innych do podziemi, w drugim zaś aspekcie jako wzrastający pochód monoteizmu.

Prawdziwie „alternatywna” (ale obecnie bardzo nieprzyjemnie kojarzy mi się ten epitet) jest koncepcja prymatu kultur matriarchalnych, matrylinearnych, takich jak kultura drawidyjska przed podbojem Indii przez Indoeuropejczyków, kultury Indian północnoamerykańskich, wyniszczonych doszczętnie dopiero w XIX i XX wieku, czy wreszcie do dziś jeszcze istniejących ostatnich enklaw (typu Masuo na terenie Chin – i nikt tam ludzi nie je!). Dziwne, że wszyscy ci „alternatywni” kompletnie nie kwestionują patriarchatu, a jedynie żonglują taką czy inną nostalgią: albo to zwalczają rozpustność kultury, w której zaledwie odrobinę poluzowały się więzy hierarchii, więc im się marzy przywrócenie jednego bóstwa na sztandarach, albo też odrzucają monoteizm w imię równie jednowątkowej wizji hierarchizującej byty, czują w sobie iskrę mocy, nie wypierają jej do bóstwa, ale też nie czują autentycznej jedności z innymi bytami, z planetą, z przyrodą, chcą je nadal wyzyskiwać, bo widzą tylko tę hierarchię, w której chcą wzrastać, chcą być coraz lepsi.

Karma świetnie się też spełnia na tej osi – jedni wiecznie w poczuciu niższości sami sobie tę karmę wizualizują i się nią duszą i krztuszą, drudzy dodają gazu odrzutowego i wydobywają tę karmę za siebie, prąc bezceremonialnie do przodu za wszelką cenę, nie zawsze mając przy tym złe intencje.

Dlatego nie zgodzę się z tezą, że rozwój jest esencją „jakości”, choć zgodzę się, że istotę wcielających, przedzierzgających się z wcielenia we wcielenie bytów dobrze jest metaforyzować właśnie poprzez „jakość” – czyli wartość, doniosłość, dobro. Nie rezonuję z tymi techniczno-wirtualizacyjnymi metaforami, z tymi pikselami, elektronami i tak dalej – prawdopodobieństwo konkretnego położenia elektronu w wiązaniu chemicznym przybliża swoimi metodami chemia kwantowa. Wszelkie cząstki, z których się składamy, są poddane więzom, prawom, rygorom chemii, wiązanie chemiczne ogranicza ale też chroni elektrony przed nadmiernym w tej rzeczywistości przyspieszeniem i rozpadnięciem się na nieokreslone stany. Człowiek, zbudowawszy akceleratory cząstek, owszem, dokonuje doświadczalnego osiągnięcia tych przyśpieszeń/przeciążeń i anihiluje te cząstki a nawet przeobraża jedne w drugie, w okruchy cząstek z innych światów, być moze i tych, gdzie praw chemii i jej wiązań z racji tych ogromnych erupcji energetycznych nie ma, ale każdy eksperyment w akceleratorze to ogromne i okrutne wzrastanie entropii tu na ziemi, wypalanie hektarów lasów i drzew…

Gdyby ta wiedza, to podglądanie innych stanów energetycznych (jak najbardziej udawadnialnych fizycznie, nie neguję tego!) faktycznie służyła tu na ziemi osiągnięciu jakiegoś wyższego poziomu empatii, zrozumiania, że unicestwiamy tak naprawdę sami siebie, ludzkość, nawet nie przyrodę, to byłoby ok. Ale to naprawdę kończy się tak, że jakaś część zdolnych ludzi (nie ważne, czy w Chinach, czy w Polsce) marzy o tym, żeby projektować drony (sorry, ale drony służą tylko do wojny i kontroli, nie mają i nie będą miały innego zastosowania…) zamiast projektować… w pełni skuteczny recykling odpadów i uratować dobrą energię tu na ziemi.

Więc to też jest jakieś fatum i karma – ludziom będzie się opłacało konstruować, „rozwijać” technologie, które kiedyś jakiejś grupce nielicznych faktycznie pozwolą wnieść się na wyższy poziom energetyczny, na bazie drona zbudować statek kosmiczny lub nawet teleportować się w ucieczce z płonącej, wyniszczonej Ziemi… ale tak naprawdę to oni sami będą tej Ziemi podpalaczami, oni i ich poprzednicy, którzy urodzą się pojutrze, żeby projektować te drony. Generują popyt na coś, czego nie umieją jeszcze skontruować… czy to jest na pewno dobry biznes, dobry przepływ? No dobra, nawet jeśli za 100 lat to skonstruują, to i tak oni wygenerują sami ten popyt. Więc wtedy już będzie wszystko ok? Owszem, dzieciaki z tiktoka też niczego nie naprawią, i nawet jeśli swoim dekadentyzmem sypią trochę piasek w sprychy tamtym od dronów, to są tylko dwie strony tego samego wahadła – jedni będą hejtować drugich i mobilizować się tym bardziej do działania w swoim kierunku (drony) lub zaniechania i zniechęcenia (tiktok).

Może uznasz to za wizję pesymistyczną, dualistyczną i niskowibracyjną, ale… co będzie potem na Ziemi? Moze ze jak ten statek kosmiczny opuści wreszcie Ziemię, to przyroda tutaj się odrodzi, wszystko wskazuje na to, że coś jednak przetrwa, pewnie te „najbrzydsze” istoty, i będą ewoluować od nowa, i może wykluje się z tego coś lepszego niż człowiek… więc jakiś optymizm we mnie jednak jest 🙂

A co poczną ci na dronie wystrzelonym w kosmos? Najlepsze, co ich może spotkać, to wykalkulowanie, gdzie leży inna, wciąż zielona planeta taka jak ziemia… i co z nią zrobią? Też zaleją, rozmnożą się i zniszczą? Dopóki będą wierzyć tylko w postęp, tylko w pokonywanie ograniczeń energetycznych, w przechodzenie samych siebie, to żadna wyższa świadomość się w nich samych nie ujawni, nie wykluje, będą mieli głowę pełną wzniosłych idei, będą myśleli, że teleportując się, pokonali prędkość światła, ale na polu karmy, czynów będą po nich ciągle zostawać tylko spalone zgliszcza… więc gdzie ten wyższy poziom, gdzie ta wyższa jakość? Wciąż będą musieli dostarczyć do układu więcej energii, niż są zdolni z tego układu wygenerować i ukierunkować, wciąż będą więc energetycznie cudzożywni, będą chcieli ssać energię, więc będą potrzebowali żywicieli, i jeśli nie znajdą na tej planecie jakichś autochtonów, których sobie podporządkują i wyzyskają, rozmnożą się sami i ze swojego potomstwa wyselekcjonują nowe kategorie poddańcze, wymyślą nowe odcienie totalitaryzmów, nowe tiktoki, a jak to wszysko, rezonujące w karmie właściwej lub tylko karmie zaniechania/strachu da im znowu dość energii, by się z tego bajzlu ewakuować, to scenariusz się powtórzy, jak fatum, jak ta karma…

Więc tak, jakiś wyższy system świadomości powinien istnieć, ale to musi być system innej etyki, faktycznie coś w kontrze do karmy, w kontrze zarówno do nie-działania jak i samolubnego, narcystycznego działania. To jest jakiś system dobra, ale pojęcie „rozwoju” wydaje mi się po prostu bardzo problematyczne, niepokojące w tym kontekście…

Taki zbiór przemyśleń, jakże w kontrze, a jednak nie zaistniałby w takiej formule i nie byłby podszyty jakimś entuzjazmem, jakimś optymizmem jednak, gdyby nie ogrom interesujących porcji wiedzy zaczerpniętych tutaj u ciebie na blogu, Pepsi!

L-O-V-E you 🙂