Jak mogę zwiększyć moją siłę przyciągania? Panna Potrzebowska musi zacząć marzyć …

Hej Pepsi,

bardzo trafne syntezy i łączą się w spójny obraz – przewodnią mapę do podciągania wibracji w górę.

Jedno pojęcie jawi mi się tylko trochę inaczej, które, choć nie jest szerzej dyskutowane pojawia się w tytule – potrzeby i ich relacja do pragnień.

Potrzeby to coś głębokiego, o co tak naprawdę toczy się nasza gra. Mimo że mamy potencjał żeby wszystkie swoje pragnienia spełnić, to jednak wszyscy rodzą się z jakimś deficytem względem jednej lub kilku z potrzeb. Już choćby neuroróżnorodność nam to zapewnia swoją drogą, ale odwołując się do twojej metafory gracza, to powiem, że właśnie grę z kolejnym deficytem wybierałby sobie ten niesyty gracz, o którym mówisz. Nie chcę systematyzować/kategoryzować w żaden sposób tych najważniejszych potrzeb – z tego powstałyby tylko powierzchowne nieporozumienia, bo każdy siłą rzeczy przyzwyczaja się do innego aparatu pojęciowego, mimo że chodzi o to samo: dzięki zaspokajaniu potrzeb wzrastamy, obniżamy entropię, pokarm ciała (przepływy z naturą), pokarm empatii (przepływ energii międzyludzkiej), pokarm intelektualny (przepływy z osadem kulturowym, rozmiękczanie go, by nie skamieniał doszczętnie) wreszcie dość kontrowersyjny dla mnie ale niech ci będzie – pokarm ekspansji (przepływy finansowe, nietoksyczna rywalizacja sportowa rozumiana jako przepływ mocy z przeciwnikiem – ze obie biegaczki ciągną się do przodu, mimo że się ścigają), czy też nieoceniony pokarm ruchu (mobilność fizyczna, ale też stricte neuroczynnościowa – gimnastykowanie mózgu nawet prostą matematyką lub krzyżówkami, żeby nie zaśniedział albo nie popadał we wszelkie manie), pokarm wolności (w najszerszym znaczeniu – poczucie mocy, że moje życie nadal zależy ode mnie – nigdy dane raz na zawsze, nieustannie wymagające pracy nad sobą) – to wszystko myślę że bezpiecznie możemy nazwać pokarmami – potrzebami, i specjalnie się przy tym nie pokłócić.

Ale jednocześnie – zawsze rodzimy się z jakimś deficytem na którymś szczegółowym polu, albo na kilku z różnych gałęzi tego prowizorycznie naszkicowanego (jednak) drzewa potrzeb… i w tym nie ma nic niesprawiedliwego, bo każdy jakiś deficyt po prostu ma.
Podbudowanie się w danej potrzebie stanowi po prostu leitmotiv naszego życia/logowania. Bez względu na to, jakie okoliczności zastajemy, możemy w jakiś sposób w tym wzrastać, pięknie wykorzystując zaspokojone potrzeby, z którymi nie mamy zbytnich problemów, ale też ucząc się na własnych zawirowaniach, błędach na ścieżce do zaspokajania tej najtrudniejszej w danym podejściu.

Ta potrzeba – trudna do zaspokojenia, tak naprawdę nie jest brakiem, nie tak należy ją postrzegać. Bo ona może być spełniona i mamy do tego pełne prawo i możliwości. I dopóki jesteśmy na dobrej drodze, nie postrzegamy tego jako brak, ale wyzwanie, wokół którego owszem, trochę chaotycznie kręci się nasz świat, ale powoli przebudowujemy ten chaos na naszej drodze ku mniejszej entropii.

Ale kiedy się rozpraszamy, stajemy się powtarzaczem, wzmacniaczem sygnału, rezonatorem tych najgłośniejszych wibracji, oddający energię potrzebną do tego biernego wzmacniania ze własnych baterii fizycznych (tutaj właśnie „dolne” czakry najbardziej obrywają i tracą – one są najbardziej okradane z energii, niekoniecznie jest tak, że mają jej najwięcej i że to jest jakaś „niska” energia) – to schodzimy ze ścieżki i wtedy popadamy w poczucie braku, bo nagle tej energii zaczyna brakować procesom, które do tej pory nie absorbowały zbytnio naszej uwagi, czyli z tych naszych aspektów, w których potrzeby są zaspokajane bez większych problemów. Weżmy taki brain fog – będzie bolał najbardziej kogoś, kto był mózgowo super sprawny i rachował wszystko w pamięci – obciążona wątroba, bałagan w ciele, uciekająca w ten sposób energia – zaczyna uchodzić także z ogarniętych dotąd procesów i zaczyna się… jeszcze głębsza panika i dajmy na to hipochondria albo… opamiętanie i odebranie tego jako sygnał, nad którym warto by się zastanowić chwilę (zobaczyć, gdzie jestem) i ruszyć ze skrzyżowania dobrą drogą ku wyższym wibracjom.

A w chaosie błędu dochodzi do rzeczy naprawdę przewrotnych – przestajemy pracować nad naszym deficytem i zaczynamy się niecierpliwić w zdobywaniu zachcianek, które same w sobie nie są niczym złym, gdy mają podbudowę w postaci spełnionych potrzeb.
No bo jeśli masz sprawny mózg, to policzenie czegoś w pamięci albo walnięcie pięknego spontanicznego small talku w obcym języku zwizualizuje ci się w natychmiast – to twoja zachcianka, która jest spełniona z gruntu twojego przygotowania do takich wyzwań. Chce ci się brylować w sypialni i stawać na wysokości zadania – objawi ci się to w mig, gdy równowaga wszystkich hormonów tłuszczozależnych w twoim ciele została zbudowana twoją codzienną praktyką pokarmową. Chce ci się wygrać i – wygrywasz, bo całą sobą jesteś na drodze do tej wygranej tak że pojedyncze zawody są po prostu zachcianką.

Ale jeśli jesteśmy w zagubieniu, niespełnione pragnienia/zachcianki urastają do rangi potrzeb i stają się… brakiem… Brak to zachcianka, która przykrywa potrzebę, nad której realizacją nie chcesz pracować. Zachcianka coś, co – zaiste! – niejako się nam należy, gdy możemy ją skonsumować (w sensie konsumacji, nie konsumpcji) podbudowani swoją pracą. Zachcianka niedosięgła – tak, to zachcianka odebrana, wydarta, ukradziona… sobie przez nas samych. Nie okradajmy się więc z tych zachcianek, nie dość, że ich nie dostajemy, to jeszcze dopłacamy do nich z energii innych czakr, dopłacamy frustracją na kolejnych polach. Wtedy – jeśli zostawimy zachcianki, które nie są w tym momencie nasze, gdzieś z boku, odwrócimy się od nich – wtedy wrócimy na swoją drogę i odbudujemy się.

Ktoś krzyknie – no jak to, zachcianki nie sięgniesz a za swój ciężki deficyt chcesz się od początku znowu brać? No właśnie… to jest tak trudne do zrozumienia w dołku, w zjeździe, dla ludzi którzy w nim są. W spełnianiu swoich właściwych potrzeb nie jesteś nigdy Syzyfem, tytanem, Prometeuszem z pasożytem na wątrobie i kajdanami na rękach – to nie jest żaden ascetyzm, to jest droga ku wzrastaniu i czujesz jej blaski. Syzyfem lub co gorsza Prometeuszem jesteś wtedy, gdy pchasz przed siebie na oślep te cudze pragnienia, które nie są twoje, i wtedy w pocie czoła każda eliminacja czegoś, co cię nie wspiera, złomu, wydaje ci się straszną ascezą, „wyrzeczeniem”. Pragnienia należą się nam więc tu nie ma żadnej syzyfowej pracy, spełniają się same, gdy idziemy we właściwym kierunku. Jeśli coś nas uwiera i wydaje się za ciężkie, no to jest to tylko ten moment do namysłu, żeby zobaczyć, gdzie jestem i dobrze się zastanowić nad zmianą drogi 🙂

To lekko odmienne rozłożenie akcentów niż w twoim systemie, ale wydaje mi się, że nadal w wielu punktach zbieżne.