Poniekąd przyłapałam i zaczęłam drążyć, to się przyznał..
Więc związek.
Z mężem chodziłam do podstawówki. Jako dzieciak, gdzieś w 5 klasie wyznał mi miłość. Latal za mną jak szalony. Nigdy nie podobał mi się. Wygląd, styl bycia, zachowania. Zimny twardziel, łobuz, szorstki, ale … zakompleksionej dziewczynie, szarej myszce, to bardzo schlebialo. Kręciło go, że byłam dziwna, stuknięta, zawsze zamyślona, dziwnie ubrana, kochająca poezję.
Ja chciałam mieć go jako przyjaciela, bo dobry z niego człowiek. On żalił się mojej przyjaciółce, że ja go nie chcę itp. itd. Kiedyś przyjaciółka mi wykrzyczała, że nie zasługuję na miłość. Zapadło mi to w sercu jak klątwa.
Po jakimś czasie i różnych perypetiach (trochę z nim flirtowałam, ale nigdy nic więcej, wiem, to nie fajne, bo robiłam mu nadzieję, głupia młodość) wyprowadziłam się z rodzicami daleko. Nie mialam z nim teraz kontaktu.
Nie wierzyłam w siebie. Myślałam, że po co szukać chłopaka, jak jest tam ktoś, kto mnie kocha… wyrzuty sumienia? … prorocze słowa przyjaciółki? I napisalam do niego. I tak się znowu zaczęło.
Rodzice (jego) ze szczęścia szybko zorganizowali nam ślub. Poszłam na to. To była też ucieczka z mojego domu rodzinnego, od problemów, no i wpadłam w jego rodzinę. Byłam zachwycona, szczególnie teściową. Wspólne tematy, odsunęłam sie trochę od swoich rodziców.
Ale też nagle, przestałam być sobą. Nagle nie byłam już tą szurnietą, rozmarzoną dziewczyną z poezją pod pachą. Nagle zaczęłam być chorobliwie zazdrosna i to tak na maxa. Robiłam (tak stopniowo) coraz większe afery i to to takie, jak niezla psychopatka!! Dawałam mężowi nieźle w kość. Nie poznawałam siebie.
Ale też wiedząc o moich kompleksach, część afer sam prowokował. Byłam na tyle świadoma, że zdawałam sobie sprawę, że jest coś ze mną nie tak. I zgadzałam się na to, że mój mąż mnie obwiniał. Nie zauważałam, że nawet kiedy on coś zrobił niefajnego to i tak była moja wina. Nie zauważałam też jego wad, czyli wiecznej złośliwości, wysługiwania się innymi, nieliczenia się z moim zdaniem itp. Przyjął wygodny model, że i tak to wszystko jest moją winą.
Pomimo tego, że jego rodzice są dość dobrze ustawieni, nam nie wiodło się dobrze finansowo. Ja pracowałam w szkole jako nauczyciel, a mąż wiecznie na czarno. Nadarzyla sie okazja wyjazdu do UK, no i wyjechał. Miał zostać tylko rok, ale po roku stwierdził, że może zostać dłużej. Ja wiadomo, szalałam, że mnie zdradzi! Ale też mnie niejako prowokował do takiego myślenia. Podczas wizyty w Polsce obiecal swojemu znajomemu, że zabierze jego córkę i tam pomoże jej znaleźć pracę. Zrobił to bez mojej wiedzy. Mieszkał z nią tam pod jednym dachem. Wpadłam w szał, zwolniłam się z pracy i pojechałam tam żyć.
Twierdziłam ze rodzina nie może żyć osobno. Tym bardziej, że wówczas nasza 4 letnia córka bardzo tęskniła za ojcem. Początki straszne. Praca bez angielskiego. To było sprzątanie, poniewieranie się okropne. Depresja. Nadal ta głupia zazdrość. Mąż mnie nie wspierał za bardzo. Lubił kpić ze mnie. Że angielski, czułam się gorsza. Zawsze mnie krytykował. Ja na początku nie zauważałam, bo czułam się zawsze winna. Jeszcze w Polsce krytykował moje gotowanie. Było mi przykro, że nie je tego, co ja gotuję. A potrafię gotować.
W UK życie było ciężkie. Mąż zachowywał się jakby inni byli ważniejsi od nas. Gdy miałam problemy w pracy to zawsze krytykował mnie. Nie było rozmów, na których mi zależało. Czułam się samotna. Do tego ciągłe problemy finansowe. Bardzo mnie wyzywał, za tę zazdrość i nie tylko. Po jakimś czasie kupiliśmy dom, oczywiście na kredyt. Bardzo było nam ciężko finansowo. Długi, komornicy, ale nie dawaliśmy się.
Mąż z chęcią pomagał innym, ale ja byłam wciąż samotna, na mnie wiecznie warczał. Bardzo namiętnie pomagał za to koleżance z pracy, wysłuchiwał jej problemów. Był zawsze dla niej o każdej porze dnia i nocy. Podejrzewałam, że miał romans, strasznie agresywnie na to reagował. Czułam, że to bardzo nielojalne wobec mnie.
Rok później, po długim czasie pracy nad sobą, odpadła ode mnie zazdrość. Przestałam być zazdrosna i już.
Ale mój mąż nie może się w tym odnaleźć. Zaczął traktować mnie jeszcze gorzej. Jakby szukał powodów do tego, aby pokazać mi, że jednak i tak jestem winna wszystkiemu. Zachowywał się tak, jak opisałaś w swoim artykule „kto tak naprawdę rozwala związki małżeńskie i tym podobne”.
Krytyka, obwinianie, zero spędzania czasu, nawet z dzieckiem i gadanie na moje pretensje, że to ja wszystko zniszczyłam …. Czuję się winna za wszystko, przez to że byłam zazdrosna. Chociaż w tym samym czasie on nie traktował mnie dobrze, ale to było jakby w cieniu.
Teraz jest okropnie. Nie spędzamy czasu ze sobą, bo on twierdzi, że to głupie. Ciągle tylko ogląda mecze, kłócenie się z telewizorem, z politykami, agresja, złośliwość i prostackie poczucie humoru dotyczące seksu. Czasem tłumacze, mówię o co mi chodzi. Przeprosiłam go za te lata zazdrości. Dziś był w porządku dla mnie. Powiedziałam, że tyle mi do szczęścia potrzeba, czyli trochę szacunku i będzie dobrze. Trochę uwagi i czułości.
Czy powinnam sie z nim rozwieść, bo nie pasujemy do siebie? Czy jest coś do naprawy? Jak odzyskać godność? On jest bardzo rozpanoszony.
A jeśli chodzi o pracę … to pracuję tu fizycznie baardzo ciężko. Teraz od 3 lat jestem w firmie gdzie tyram ja wół. Wychodzę z domu o 9 i wracam o 9. Dźwigam po 2 tony dziennie. Do tego stres i wymagania. Na początku byłam zachwycona, bo praca dawała wiele możliwości rozwoju. Niemiecka firma. Doceniali moje wykształcenie. Miałam siłę tam chodzić. Teraz mam na głowie część pracy biurowej, nadal pracując fizycznie jak osioł, za tę samą stawkę. Kierownictwo się zmieniło. Nie jestem doceniana, zauważana pomimo tego, że mam super wyniki. Plecy mi siadły. Podupadłam bardzo na zdrowiu. Chcę odejść i założyć własną firmę. Nie mam wkładu własnego i boję się, że pogrążę rodzinę. Wcześniej już starałam się o dofinansowanie na biznes, nie mogłam pracować, a mój mąż się wściekał. Muszę to teraz mądrze zrobić, a nie wiem jak. Dłużej już tam nie mogę pracować. Chciałabym założyć sklep ze zdrową żywnością . Chciałam też iść na studia podyplomowe z medycyny ajurwedyjskiej. Mam już dość pracy ponad swoje siły. Ogólnie pragnę odzyskać radość i wrócić do siebie. Pomimo tego, że napisałam bez ładu i składu, czuję, że mnie zrozumiesz.
O taaak, wszystko skumałam bardzo dobrze, ale czy Ty zrozumiesz i przyjmiesz na klatę to, co ja mam Ci do powiedzenia? Czytałam i czytałam i wciąż czekałam na refleksję. Przecież refleksja musi nadejść pomyślałam, ale skończyłam czytać Twój list, a oczywista refleksja się nie pojawiła. Do tego stopnia masz małe ego. Twój list, to ogromna projekcja roszczeniowa małego ego. Osho też przestrzegał przed pułapką małego ego. Gdy ego jest duże, wszyscy wokół go widzą, niektórzy się śmieją, inni odsuwają od kolesia, ktoś puka się w czoło, a jeszcze inni czują respekt i lubią podłączyć się pod sukces. Bowiem sukces w matrixie często wiąże się z dużym ego, oczywiście, gdy idzie ono w parze z inteligencją, w tym emocjonalną. Człowiek, który ma duże ego, oczywiście o tym wie, gdy śpi (jest nieoświecony) identyfikuje się ze swoim ego, gdy się budzi wie, że to ego nie jest nim, że to program nałożony na umysł, software, więc obchodzi się z tym wirusem na komputerze jak ze śmierdzącym jajem. Wie, że takie ego bardzo pomaga (japońscy samuraje jedli zbuki, spod yyy … siodła:), ale też bardzo potrafi nabruździć.
Najważniejsza jest inteligencja, która pozwala to wszystko rozkminić, dowiedzieć się, logicznie wydedukować. Inteligencja ma ogromny wpływ na świadomość. Gdy umiera dziecko, jego inteligencja była na tyle mała, że świadomość w tym wcieleniu nie mogła się rozwinąć. Dlatego świadomość roślin, zwierząt jest rozwijana za pomocą naturalnych sił ewolucji wzrastania świadomości. Ale odkąd stałaś się człowiekiem rozumnym musisz sama wzrastać. Wielu ludzi na świecie zostało doszczętnie zatrutych, czy tylko pokrzywdzonych przez małe ego własne, lub swojego partnera. Małe ego jest straszne, musi wciąż potwierdzać coś, utwierdzać się w nieutwierdzonym, bo faktycznie jest małe. Potrzebuje zadręczać partnera swoją maleńkością, rościć, oczekiwać. Małe ego prawie nigdy nie wpada na to, żeby zwrócić się do siebie, przestać oczekiwać od otoczenia, zacząć polegać na sobie, zacząć żyć na własnych warunkach, bez oczekiwań czegokolwiek od innych. Duże ego, gdy trafi na inteligentnego właściciela. Właściciel ten dochodzi dedukcją do tego, że przecież sam wszystko może zrobić, że nie musi wisieć na nikim, że może się zmienić w każdej chwili. Małe ego, wręcz przeciwnie, zawsze myśli o sobie jak o bluszczu i czeka na tyczkę, kratę, bramę, mur, na którym mogłoby się opleść. Małe ego wciąż mówi o sobie i swoich roszczeniach. Wczoraj mąż był fajny, bo mnie przytulił. A co Ty masz wspólnego z fajnością drugiego człowieka? Rozumiesz o czym mówię?
Gdy spotykałam swego czasu małe ego na drodze, zwykle uciekałam, gdzie pieprz rośnie. To najnudniejsi ludzie, ciągle niezadowoleni, zmartwieni, przemęczeni, oczekujący, nieżyjący własnym życiem, liczący na innych. Dzisiaj jest zupełnie inaczej, ale moja świadomość jest też w innym miejscu. Jedynym wyjściem dla właściciela małego ego, jest jak najszybsze zrozumienie, że ma on małe ego i przekucie sytuacji na swoją prawdziwą korzyść, a co za tym idzie na korzyść dla całego Wszechświata. Do tego niezbędna jest nauka logiki, inteligencja i codzienny samorozwój intelektualny. Będąc na wysokim poziomie intelektualnym jesteś w stanie szybko rozpoznać tego wirusa, jakim jest fałszywe oprogramowanie, fałszywa Ty, czyli ego nałożone na Twoje rozumowanie. Dostrzegasz to każdego dnia czarno na białym: acha, znowu uzależniam swój dobry humor, spokój i szczęście od humoru drugiej osoby? znowu to robię? acha, to jest właśnie wirus małego ego, spoczko, obejdziemy tego zbuka bokiem, bo nikt nie jest mi w stanie zburzyć równowagi, która zależy tylko ode mnie. Zazdrość, zaborczość, chęć zagarnięcia drugiego człowieka, nieustające oczekiwania, zawsze wobec innych, to jest choróbsko, a nazywa się generalnie, ego. Jednak ego małe, robi wszystko bardzo podstępnie, bo go kompletnie nie widać. Taka kobitka, szara mysz, poetka, wydaje się być całkiem niegroźna, to nie jakaś tam fam fatale, tymczasem to może być niezła mina, podstęp, koń trojański, wilk w owczej skórze.
Nie będę oceniać Twojego męża, bo nie on do mnie pisze, ale jakby, wiem dokładnie co by napisał. Oczywiście, Twój mąż śpi jak suseł, na totalnej nieświadomce, ale to jedno napewno rozkminił, że malutkie egusio jego żonki, jego poetki, szarej myszki, tej jakże innej, chciało wyssać z niego to, czego nigdy w sobie nie miał. Mężczyźni bardzo rzadko coś takiego posiadają, dlatego nie mogą tego oddawać. Nie o to chodzi w kochaniu drugiego człowieka, to nigdy nie był handel wymienny, ale śpiący chcą tylko handlować. Kobiety handlują w domu seksem, faceci przypływem dobroci dla zwierząt, ups, dla żony, bo wszyscy chrapią. Oczekują czegoś nieustannie od innych. Byle tylko nie zobaczyć, że wszystko czego potrzebują do szczęścia już mają. Po prostu każdy rodzi się ze wszystkimi atrybutami niezbędnymi do szczęścia. Drzewo, koniczyna, źdźbło trawy i my wszyscy. Nigdy nie straciłaś godności, nie musisz niczego odzyskiwać. Powinnaś jedynie zrozumieć, że Twoje ego stoi na Twojej drodze do szczęścia, które już masz. Szczęście już jest, tylko Twój program blokuje Ci do niego dostęp. Nie Twój mąż, ani jakikolwiek człowiek na świecie. Tylko Ty.
Nic nie piszesz krytycznego, sama chcesz zostać bizneswomen, a tymczasem popełniliście kardynalny błąd. Podobny rzutuje na miliony rodzin na świecie, czyli jak najbardziej konsumpcję potraktowaliście jako inwestycję: … do tego ciągłe problemy finansowe, po jakimś czasie kupiliśmy dom, oczywiście na kredyt, bardzo było nam ciężko finansowo, długi, komornicy, ale nie dawaliśmy się… Kupowanie na kredyt domu do zamieszkania, gdy nie ma się do tego żadnych aktywów, jest jedynie zrobieniem aktywu dla banku, a sobie nałożeniem na garb potężnego pasywa. Piszesz, czy doradzę Ci rozstanie? Jaja sobie robisz? Przecież w ten sposób utraciliście wolność, nie możecie się rozstać. Takie pasywa wiążą o wiele bardziej niż dzieci i wszystko inne. Oczywiście można obmyśleć plan działań biznesowych i postarać się spłacić dom wcześniej, albo sprzedać go, bo kupiliście w świetnym momencie na zakup i zawsze po sprzedaży i spłacie kredytu coś jeszcze zostanie do podziału. Jednak zwykle tak się nie dzieje, bo ludzie boją się zaczynać znowu od zera, wolą już tę wątpliwą „strefę komfortu” niż nieznane. Do tego dla ludzi z zewnątrz, innych Polaków, taki własny dom też jest synonimem sukcesu, a więc decyzję się odkłada na świętego nigdy. Czasami jak grom z jasnego nieba spada na śpiącego mężczyznę w wieku średnim strach okrutny, że już nic w życiu mu się nie przytrafi i odchodzi z młodą laską, ale zwykle nie jest to facet bez kasy, zwykle coś tam ma w kiesie na boku. No i teraz Twój potencjalny biznes. Jeśli sądzisz, że do sukcesu finansowego są Ci potrzebne, na już, płatne studia z medycyny ajurwedyjskiej, to Ci powiem, że jesteś w poważnym błędzie. Potrzeba Ci nauki na temat biznesu. Jakimi prawami on się rządzi? Potrzeba Ci dużo wiedzy z dziedziny mądrego zarządzania czasem, pieniądzem i zrozumienie o co chodzi w biznesie. Czym są aktywa, a czym są pasywa? Mając pracę możesz bezpiecznie założyć sklep internetowy ze zdrową żywnością. Uczyć się jak się prowadzi biznes. Możesz zastosować dropshipping, i bez żadnego istotnego wkładu pieniężnego już zacząć uczyć się na własnych i cudzych błędach. Jest sporo literatury na ten temat. Kupić/sprzedać tylko pozornie jest takie proste. Zawsze liczą się ludzie, do których musisz dotrzeć. Ale o tym napisałam książkę w postaci e-booka „Jak zarobić w Internecie i …”
Jesteś idealna i kompletna i absolutnie szczęśliwa, tylko yyy … o tym nie wiesz. Nie potrzebujesz miłego słowa od człowieka, który śpi obok Ciebie, żeby czuć się szczęśliwą. Ty dawaj miłość, radość, spokój i ukojenie sobie i innym. Zmiana jest tylko po Twojej stronie. Gdy człowiek, z którym jesteś jednak wciąż obniża Twoje wibracje, masz dwa wyjścia. Pierwsze to do tego stopnia podwyższyć własne wzrastanie, w tym dietą, stylem życia, suplementacją i akceptacją, że nie straszny Ci będzie śpiący przed telewizorem niedźwiedź. Nie będzie Ci w stanie istotnie obniżyć Twojego wzrastania, bo będziesz nie do zatrzymania. W którymś momencie on będzie musiał się zmienić, albo wypadnie naturalnie z Twojej orbity. Ale nie poganiaj niczego. Drugą opcją jest ruszenie ze skrzyżowania też na niwie własnego biznesu, i po prostu samodzielne stanięcie na własnych, nie cudzych, nogach. Wtedy zadecydujesz, zostajesz, czy odchodzisz? Luzik. Jeden warunek niestety i prawdopodobnie musi być spełniony, powinnaś wreszcie dostrzec swoje ego. Zobaczyć go, chociaż jest bardzo małe, i zrozumieć jak bardzo niszczy Twoje życie. I nie tylko Twoje, bo cały Wszechświat też jest nim dotknięty, jesteśmy naczyniami połączonymi, wyszliśmy z tego samego Źródła. Gdy skumasz co jest grane z Twoim ego, pojmiesz, że ma ono też sporo zalet. Małe ego pozwala szybciej się uczyć, bo nie jesteś zadufana, słuchasz innych. Pozwala na większą otwartość na wiedzę. Brak zarozumiałości działa na Twoją korzyść. Możesz w krótkim czasie rozwinąć się intelektualnie i biznesowo. Możesz w o wiele krótszym czasie liniowym wystrzelić w kosmos ze swoimi możliwościami, które są nieograniczone. Potem przyjdzie czas na Ajurwedę. Możesz zrobić to wszystko do czego jesteś predysponowana. Twoją nieprawdziwą pasją był Twój własny mąż, bowiem drugi człowiek nie może być niczyją pasją. Wejdź na prawdziwą pasję, niech to będzie Twój biznes. Nie zapominaj też o czytaniu dobrej poezji. Życzę Ci wszystkiego najlepszego w tej zmianie. Jak się nie zmienisz, też życzę Ci wszystkiego co najlepsze.
z miłością
Powiązane artykuły
Komentarze
Poniekąd przyłapałam i zaczęłam drążyć, to się przyznał..
Koniecznie zobacz ten film, zobaczcie go może nawet razem Don Jon (2013) Wkrótce odpowiem Ci najprawdopodobniej wpisem/filmem Nic się złego…
Mówisz o mnie.. mnie się właśnie trafiła ta podłoga.. mój ukochany, jeszcze do niedawna mężczyzna po 4 latach bycia razem…
Buaaaaa, jest też grupa ućpanych 😘😜🙌
Ostatnio doktorka matematyki poprosiła mnie o przepisy na eliksiry oczyszczające i odżywiające. Od razu przyszedł mi na myśl Twój blog.…
Świetne !!!! Mocne i delikatne w treści ! +szakirowy obrazek 😉
Wow!
Dajesz jej wędkę. A nie rybę.
Majstersztyk /sorry za wazelinę, no muszę tym razem ;)/.
Świetnie. Dawno nie czytałam nic tak dobrego, co ujmowałoby na tyle klarownie problem właśnie małego ego. Tylko chyba w jednej książeczce o zenie /autora teraz nie pomnę/, czytałam najzręczniejszą do tej pory metaforę, w której były konie, te co lepiej i gorzej biegają i takie tam……;) Ale ten tekst jest w punkt. /Choć ja akurat obóz przeciwny, ego jak słoń ;P/
Dzięki.
Mój niedźwiedź przed telewizorem też już mi nie straszny. Też dzieki Tobie Pepsi, love ya 🙂
Odpowiedź, jak już ktoś wyżej zauważył, zarazem mocna i delikatna <3
Eh, ja też mam małe ego, a niedługo startuję z blogiem o modzie. Wciąż mi będą robić zdjęcia, a ja będę wciąż ubolewać jak to słabo wychodzę. Ok, nie ja, a moje ego maleństwo. Twoją książkę Pepsi mam od chyba roku, ale wciąż odwlekałam, ale teraz to już na serio. Możesz mi btw jeszcze powiedzieć, czy blog o modzie to jeszcze kreacja czy już oddawanie czci matrixowi.
I pozdrawiam Emanuelę, bo poradzona mi przez nią mikstura z ananasem, chili, pieprzem itd. w składzie owszem wypaliła mi mordkę i przyprawiała o mdłości, ale wyleczyla mi gardło z anginy w dwa, powtarzam, DWA dni. Trzy dni choroby miałam już wtedy za sobą.
Buziaczki :*
nawet czysty biznes, gdy prowadzisz go z pasją to kreacja, a moda to dziedzina sztuki, jak najbardziej kreacja, życzę sukcesów
Dziękuję, dziękuję, nie omieszkam się pochwalić!
No i prawo przyciągania – czujesz się winna, to przyciągasz sobie sytuacje karzące Ciebie za te poczucie winy. Kosmos chętnie spełnia Twoje myśli, a skoro Ty jesteś Kosmosem – sama sobie je spełniasz.
Też w końcu zrozumiałam małe ego, dzięki Pepsi, dopada czasami.
Aneta, a jak to jest, że zazwyczaj moje pozytywne myśli mają negatywne odzwierciedlenie w życiu?
Czyli, że myślę, że coś mi się uda a tymczasem jest zupełnie odwrotnie. O co tutaj chodzi?
O ile Twoje pozytywne myśli nie są podparte nadzieją, oczekiwaniami –> strachem, wtedy nie są pozytywne?
masz myśleć o drodze, a nie o celu. Im bardziej Budda chciał być oświęcony tym bardziej mu to nie wychodziło. Im bardziej chcesz przeżyć satori, tym bardziej nie możesz go przeżyć, im bardziej chcesz mieć dziecko tym bardziej nie możesz zajść w ciażę. Tak działamy. To jest 4 prawo logosu, biegunowość, gdy chcesz przestać się bać, trzeba myśleć o biegunie przeciwstawnym czyli o miłości. Trzeba cieszyć się drogą, być uważnym na drodze, a cel pojawi się znienacka.
tak, bo cel to oczekiwania i nadzieja, z góry już założone w „pozytywnych afrimacjach”, a życie polega na ciągłym byciu w drodze 🙂 i pozwoleniu siebie zaskakiwać „ooo, tego się nie spodziewałam, ale ten uczuć fajny, jak mogłabym to przegapić, dążąc prosto do celu, bez patrzenia na kwiatki przy drodze?” 🙂
Pepsi, a napiszesz o tych prawach logosu coś więcej?
tak, będzie tego coraz więcej
Więc gdy chcę, żeby związek przetrwał kryzys to mam myśleć właśnie o rozstaniu? To żarcik 😉
No to idę w drogę 🙂
🙂
Rewelacyjny , inspirujący tekst. Dziękuję
Jako małego ego spodziewała się, że poklepiesz ją po ramieniu 🙂 Chyba też mam małego ego, bo również się tego spodziewałam. Naprawdę dobry tekst, pozdrawiam 🙂
Hej Pepsi. Wpis idealnie dopasowany do mojej obecnej sytuacji. Przeczytałam też wiele inncych wpisów, mam Twoją książkę i ostatnio wprowadziłam dietę, post przerywany i suple (mam niedoczynność i od 3 lat brak okresu). Czytam wielokrotnie Twoje słowa, przyznaję rację, ale ego i lęki wciąż dobijają się do głosu. Jestem już zmęczona tą walką – odnośnie diety (zgubienia kilku kg), zdrowia i lepszego samopoczucia a także naprawy mojego związku. Przez wiele lat spałam jak suseł, co w konsekwencji zniszczyło naprawdę cudowną relację w obojętność,rutynę, wzajemny żal. Czuję, że się budzę, ale nie umiem ruszyć!! jestem przez to zła na siebie, obwiniam się o to, że zaczynam i nie potrafię wytrwać. W stosunku do mojego partnera, daję (a może tylko mi się tak wydaje) ale też oczekuję reakcji zwrotnej – czułości, miłości wynikającej z jego inicjatywy – potrzebuję tego jak powietrza, a im bardziej chce tym jest gorzej;/
Co zrobić? Jak ruszyć? Jak pozbyć się tego okropnego i niszczącego myślenia? Co robić kiedy czuję, że ego przejmuje inicjatywę?
Cieszy mnie że poruszasz Pepsi temat pracy nad umysłem, ćwiczeniem go matematyką itp. Ego jest nałożone na umysł: no to mnie siekło z nóg. Miałam koślawe przekonanie, że umysł i ego są nie rozdzielne. Jak włączysz umysł to ego będzie się odrazu panoszyć. A tu wystarczy zagrać w szachy i na chwilę zatrzymać gonitwę myśli, nadać im kształt w teraz. Czy zdaje sobie ktoś sprawę z tego jak taka nagminna gonitwa myśli w cztery strony świata 24/7 i bycie na pół dupy życiu codziennym, może człowieka ogłupić ? Czuję się jak debil, trudno jest zebrać myśli na długi okres czasu, nawet podczas czytania, odpływam w jakiejś wewnętrzne dramy gubiąc przesłanie pisanych słów. Tak więc cieszę się Pepsi, że codzienny samorozwój intelektualny jest na Twojej #mustdo liście. Dziękuję z serducha <3
Kocham Gabi
Chcesz bardzo, bo nie dostajesz. Im bardziej napierasz, tym bardziej on się broni. To tylko taka gadka szmatka ego, że potrzebujesz czułości jak powietrza. Zapewniam Cię, że niczego nie potrzebujesz od drugiego człowieka, aby być szczęśliwą. Paradoksalnie dostaniesz to wszystko, gdy tylko szczerze odpuścisz. A szczerze nie odpuścisz, dopóki nie zrozumiesz. Czyli przed Tobą tylko jeden krok do zrobienia, zrozumienie o co chodzi. Doradzam 3 miesięczną bardzo poważną a s c e z ę. I wszystko wskoczy na właściwe tory.
Pepsi a co oznacza 3-miesięczna asceza? Wiem, że czego takiego potrzebuje. 4 szklanki, PP, bieganie.. czy coś jeszcze? ? uściski
w tym wpisie jest wytłumaczona https://www.pepsieliot.com/mam-depresje-nie-mam-sily-walczyc-z-badziewiem-jakie-jedza-moje-dzieci/ <3
A moje ja mówi-nie ma miłości i bliskości-nie ma seksu. Zwłaszcza, że On wmawia mi, że nie znam życia. Może nie znam, ale takie życie mnie nie interesuje. Nie pociąga mnie seks, przy braku porozumienia w codziennym życiu, wręcz na samą myśl niedobrze mi się robi. CZY to handel. CZY to ego? Jaki to poziom?
spoko, seks jest wymysłem satanistycznym, ma nas rozrywać w dosłownym tego słowa znaczeniu. Orgazm ma dawać organizm, wtedy jest równowaga, więc spoko, rób tak jak czujesz.
kochana, czyli seks ma zawsze kończyć się paczeciem ? Musze przeczytać książkę Osho na ten temat. Seks pełen miłości i oddania jest czymś złym ?
no chyba nie Osho, przecież on był zwolennikiem wolnego seksu, jak się musi 🙂
Dziewczyno, pracuj nad sobą, to naprawdę pomaga!
Skoro tu trafiłaś, czujesz tę czaczę, co nam Pepsi zapodaje. Wzrost świadomości, to najlepsze co możesz zrobić.
Z własnego doświadczenia dodam- odkąd zaczęłam pracować nad sobą i mam w sobie pokój/spokój/zgodę na to, co jest, całkiem niechcący moja rodzina i otoczenie na tym korzysta. Z mężem nam tak spokojnie, bez napinki w wymagających pośpiechu sytuacjach. To jest niesamowite! Syn też się wyciszył- dziwi się, że ostatnio rzadko płacze ze wściekłości i nie boli go od tego głowa.
Dzięki Pepsi, że jesteś, że piszesz w taki sposób, że łatwo zrozumieć, że łatwiej szukać rozwiązań, że prościej zrozumieć siebie i swoją sytuację, że człowiek nie czuje się osamotniony w trudnej sytuacji, że pokazujesz wyjście i rozwiązanie. Zobacz, ilu ludziom pomagasz, ratujesz.. Wspaniale, że jesteś! Dziewczynie życzę siły i miłości:)
Pepsi <3
Im mniejsze rządzi mną tego tym ten tekst jest bardziej zrozumiały i logiczny. Niedługo chyba będę to znała na pamięć:) ilekroć wracam tu tylekroc zawsze coś nowego zaczaje he Lilka z dołem znaczy już bez!
Rządzi ego a nie tego miało być
Pobralismy sie 11 lat temu. Duze uczucie, wczesniej obydwoje mielismy toksyczne zwiazki. Nie wiem co ja mam w sobie takiego, ze ludzie wchodza mi na glowe. Maz mnie kocha, wiem, to. Uwielbia mnie. Moze jest macho, moze jest zmeczony – ma ciezka prace, wstaje bardzo wczesnie i naprawde napierdziela nieraz i ciemnego wieczoru, praca fizyczna. Chodzi o podzial o obowiazki domowe. To jest temat kiedy sie klocimy. Nie mam problemu z ogarnieciem tego i owego , gotowanie, robiebie drugich sniadan do pracy, kiedy jest sezon to wiadomo, ze on nie ma nawet jak tego robic ale problem zaczynam sie wtedy kiedy wpadnie mu kilka dni wolnego. Wogole nie patrzy na to co mozna by bylo zrobic w domu. To jest tylko jego czas by odsapnac i… zajac sie swoim hobby. A mnie trafia. Kilka rzeczy wymusilam i robi, ale jesli moze to zwali je na mnie. Czasem po prostu nie ma kiedy. Ja jestem „honorowa” uwazam, ze skoro to jego dzialka, to on powinien zrobic to co robie zwykle ja a tak sie nie dzieje. Zazdroszcze kolezankom ktorych maz bierze sie za porzadek w domu, bo trzeba, moj nie widzi, tygodniami. Na dodatek zdarza mu sie balaganic w rejonach ktore nie sa dla niego wazne, w swoich rejonach ma jak w pudeleczku i tego przestrzega. Nigdy nie zdarzylo sie by sam z siebie uznal, ze… dzisiaj posprzatam cale mieszkanie. Bywalo, ze razem mielismy wolne i po klotniach robilismy to razem a i tak wiadomo kto zrobil wiecej. Jak mial caly tydzien wolny to jak poprosilam by poodkurzal to codziennie to nie bylo zrobione bo mial czas. Gdy on jest glodny, albo chce by to zalatwic to chce na teraz. Bardzo sie przez to zremy bo ja jestem rozzalona i uwazam to za niesprawiedliwe. Jego doprowadza to do bialej goraczki bo nie lubi zrzedzenia , uwaza ze ciezko pracuje a ja tego nie szanuje i konczy sie to awantura z piorunami. Cos we mnie jest, ze potrafie tak wyprowadzic kogos z rownowagi, tonem glosu, tym co mowie, jak mowie, mimika, ze ludzie traca nerwy. Tak bylo u mnie w rodzinie, tak bywa w zwiazku. Moj maz zaczyna do mnie przeklinac, wyzywac mnie , dostaje takiego amoku, ze nie wie co robi. Pozniej przeprasza ale i wciaz uwaza, ze ja doprowadzam go do takiego stanu tym w jaki sposob sie zachowuje. Mozliwe, ale uwazam, ze przeklinanie i wyzwiska sa niedopuszczalne, moge sie nie odzywac, mowic chlodnym tonem, jak do smiecia ale nie mam potrzeby wyzwania. On twierdzi, ze to co ja robie jest gorsze. Probowalam wszystko, nie sprzatac, tlumaczyc ile zrobilam, pokazac, jak mnie to drazni i niesprawiedliwe, robilam nawet sprzatanie tak ze gary lataly z takimi nerwami. Czytam nie raz rozne porady, probowalam ale jakos u nas to nie dziala. Za kazdym razem konczy sie tak samo. Tygodniami mam w pupie co sie dzieje, nie chce mi sie klocic a ktoregos dnia ma drugi dzien wolne, ja wchodze do domu po pracy a ten nogi na stole, 3 szklanki, talarze, jakies chustki wysmarkane, w zlewie patelnia, smieci nie wyniesione… i dostaje szalu. Zeby choc raz zrobilo mu sie glupio i posprzatak cale mieszkanie by pokazac, ze mu zalezy. Albo choc jedno pomieszczenie. Drugi problem to taki, ze maz nie lubi wychodzic, lubi bysmy czas spedzali razem, nie potrzebuje innych ludzi a kiedy ja chce sie umowic to nieraz jest afera bo jak to wychodze, wieczorem, mezatka, a co on bedzie robic. A niejednokrotnie bylo tak, ze przyszlam z pracy, podalam jedzenie a pozniej on wsiadal na komputer, telefon, albo znowu zzajal sie swoim hobby. To co sie piekli, ze nie jestem z nim. Chyba lepiej jak sobie przy drinku posiedze z kolezankami a nie siedze za sciana i sie nudze? CZy to mozna jakos zmienic , bo nie mam pomyslu. CZy jestesmy skazani na rozstanie bo sie nie dopasowalismy. Nie chce odpuszczac.
dopóki nie zaczniesz się budzić będziesz cały czas obok tematu, doświadczaj, ciesz się i zmień myślenie, wtedy zmieni się obraz w Twoim zwierciadle rzeczywistości. Wszyscy dostajemy to co myślimy.
Jade na oparach. Probowalam zmienic myslenie i zasady. Podejsc do wszystka z empatia. Nawet jesli chodzi o wyjscia, byl czas kiedy go przymuszalam, robilam focha, awanture, pozniej byl czas kiedy zrezygnowalam bo nie chcialam sie klocic. Od kilku lat probuje sama sobie zoorganizowac wyjscie w towarzystwie dziewczyn, ale on uwaza, to nieraz za zdrade, zagrozenie dla naszego zwiazku, powinnam umowic sie na sniadanie, na lunch skoro potrzebuje sie wygadac – niestety nikt nie ma czasu wtedy. Uwazam, ze skoro nie lubi tanczyc, jest przemeczony, nie bawi go juz nocny klub nie powinien miec zalu czy pretensji kiedy robie to ja. Wielokrotnie jestesmy obok siebie bo jego wessa komputer a ja co mam robic? Taka jest czesto nasza niedziela, oprocz cwiczen, posilkow, jakiegos filmu, kisimy sie w domu. Nie mamy dzieci wiec moglibysmy spontanicznie wyjsc, nie pijemy czesto wiec on uwaza, ze to niepotrzebne, ja moglabym nawet przy soku posiedziec. Dlaczego mam byc o 6 w domu? Wiem, ze nie powinnam sie porownywac ale kolezanka wychodzi prawie codziennie, nie maja dzieci, bawia sie, z innymi ludzmi. U mnie to zawsze wielkie nagabywanie.Zaczynam myslec ze komopletnie sie nie dobralismy, ze dusze sie, ze dobrze jest wtedy kiedy idziemy po jego mysli – on uwaza, ze jest po mojej, ale jak jest po mojej skoro cale miesiace potrafimy wyjsc tylko jak grzeczne dzieci we wczesnych godzinach i szybko do domu.
Juz nie wiem jak to ugrysc. Przejadlo mi sie. Jest mi zle, szkoda mi nas. Chodzi obok mnie chce sie przytulic, usmiecha, nagabuje a we mnie te wszystkie mysli od kilku tygodni rozrastaja sie jak trujacy grzyb. Mozliwe, ze moja wina, ze nauczylam. Ida swieta nawet choinki nie ubralam, chorowalam, mial wolne – do tej glowy nawet nie wpadnie, ze mogly sam ubrac, podpytac gdzie co jest. Od dwoch dni czuje sie lepiej i czekam… bezczelnie czekam czy moze zapyta. Co prawda na Wigilie idziemy do rodziny , ale czy on nie ma nic swiatecznego w sobie. Ludzie od tygodni gotuja razem, jezdza na zakupy, ja robie to sama, a jesli chce go bardziej zaangazowac. Np ja gotuje, ty sprzatnij, albo ja gotuje a ty podjedz do dwoch sklepow to on staje okoniem. Czy ten zwiazek skazany na zaglade? Zal mi go, siebie, nas. Wiem, ze nikogo sie nie zmieni. Bylam 13 lat z alkoholikiem, poszlam na terapie, odeszlam. Bylam sama, nie chcialam byc z kims. I nagle on, uparty, zdobywajacy. Po latach zycia z kims kogo obchodzila tylko wodka i zachowywal sie zawsze jak otumaniony i stosowal przemoc psychiczna obwiniajac mnie za swoje niepowodzenia… nagle pojawil sie ktos dla kogo bylam Kims Najpiekniejszym Najmilszym na swiecie. Zakochalam sie, pierwszy raz w zyciu. Wczesniej nie potrafilam, bylam skrzywiona, przez rodzine, przez inne zwiazki, takze z kolezankami. Jak juz bylo cos dobrego to psulam, na zasadzie, ze i tak pewnie nie zasluguje. A tu bylo inaczej, moze dlatego na to i owo przymykalam oko. Moze sie starzeje, chcialabym sie pobawic itd a tu mam byc domatorem i jeszcze wiekszosc rzeczy robic sama. Sorry. Pewnie czytasz to jak belkot. Chce mi sie wyc.
odpowiem postem <3
Z góry dziekuje. Czyn mogę prosić by wymazać te lata 11 albo 9 by było mnie trudniej zindentifikowac np, że jestem mężatką ponad dekat. Czy poprzedni związek trwał dłuższy czas? Nieraz próbując komuś pomóc mowilam te dwa fakty. Jestem ciekawa co mi, Pepsi napiszesz. Gnebi mnie to. Czuje się kochana, są dni kiedy jestem przeszczesliwa, jedynie te dwie sprawy mnie rozwalaja. Mozliwe, że mój mąż powiedział by to samo, z jego strony, dodając jak bardzo każe go moje zachowanie kiedy okazuje mu swoje niezadowolenie.
Rozczarowanka, to nie będzie za bardzo przyjemne, bo przyszedł czas się obudzić tak myślę, może jednak nie chcesz żebym Ci odpisała?
W Polsce o poza granicami mieszka tylu Polaków, że jakim cudem mieli by wiedzieć, że Ty to Ty. Ja czasami wywlekałam tak osobiste sprawy jak u psychologa. Ani przyjaciele, ani matka, ani mąż nie wiedział. I to jest właśnie super. No, chyba, że komuś powiedziałaś gdzie piszesz i pod jaką ksywką. Zrobiłaś to? Myślę, że nie.
Hej, jak Pepsi odpowie postem to będzie ok. Sama nie mogę się doczekać co napisze. Wiele kobiet mogłoby się podpisać pod tym co napisałaś. I to wcale nie jest bełkot, ja tu widzę zagubienie. Trzymaj się kobietko.