Byłam hojna dla ludzi, dlaczego kurdelebele, kasa powiedziała NIE?

Witaj Pepsi, co zrobić gdy zupełnie nie rezonuję z moją pracą i nie chodzi tu do końca o brak ”tu i teraz” czy stres, ale okropnie nie podoba mi się rozregulowany zegar biologiczny( wstaję o 4:30), kiedy jest całkowicie ciemno, praktycznie noc, potem przebywam na hali, czując się jak w więzieniu, słońce oglądam tylko przez okno, a gdy wychodzę już prawie zachodzi, a szef każe zostać jeszcze dłużej… Czuję, że bardzo brakuje mi słońca, a ciało jest w rozterce. Mam ogromną potrzebę kontaktu z naturą, co chwilę marzę by wybrać się do lasu, nad morze i spędzić tam cały dzień, cieszyć się zielenią i błogą ciszą, słuchać ptaków, obserwować niebo, siedzieć pod drzewem. Czasem jest mi obrzydliwie smutno i mam dość ludzi i tego ich oderwania od natury. W pracy czuję się jak ptak w klatce, a gdy wracam, to tylko zmieniam klatkę z jednej na drugą, nieco wygodniejszą, jestem strasznie zmęczony i apatyczny. Czuję się jakbym nie pasował do tej rzeczywistości wokół mnie, do tych dziwnych skupisk ludzkich, chałaśliwych i chaotycznych ulic, samochodów, nocnej łuny zanieczyszczającego mrok światła, przetworzonego żarcia i tych fabryk gdzie przerabia się żywe, cierpiące istoty na mięso… Gubię się w tym wszystkim, jestem często jakby oderwany i tym zmęczony. Zdarzają się momenty satori, ale tylko na łonie natury, bądź przy udziale promieni słońca, bądź światła księżyca co ciekawe. Myśle o zarabianiu przez internet i porzuceniu tej kiły, ale nie wiem jak się za to zabrać i czasem nie mam już sił. Sory Pepsi za te niskie wibracje, ale tak właśnie jest…

Hej Wszystkim 🙂 Pepsi tak mówi ładnie co można zrobić żeby ruszyć w kierunku większej świadomości, co robić w trudnych sytuacjach życiowych. A ja Wam powiem, że nie mam trudnej sytuacji życiowej, ale jest coś takiego u mnie – bardzo dużo czytam, oglądam yt na temat duchowości tej naszej i kurcze wygląda to tak jakbym wiedziała sporo, ale nic z tym nie robiła… Rozumiecie? Wiem co, ale… no… nie chce mi się. Tak jakby. I mam tak ze wszystkim w sumie. Naukę na studia odkładam do ostatniej chwili, zdrowy tryb życia też od jutra, nawłączam sobie tysiąc artykułów i przeczytam je potem. W konsekwencji bujam się od pokoju do pokoju nie robiąc nic i tylko stwarzając problemy w głowie, bo przecież prawdziwych nie mam. Gdybyście usłyszeli jakie problemy kreuje moja głowa to byście śmiechem parsknęli. No i czemu mi się nic nie chce? Czemu się naczytam, naoglądam i w sumie tyle? Czemu potrafię gadać o tym do ludzi a sama nie potrafię robić tego o czym mówię. Niby chcę schudnąć, ale ciągle się obżeram, w gruncie rzeczy to uwielbiam żreć i wiecie, pseudo zdrowo, bo jak jestem sama to wszystkie moje złote rady idą się walić. Przechodzę w takie skrajności, potrafię albo nie jeść bardzo długo a potem znowu jeść dużo i wszystko co wpadnie w ręce. Kiedyś potrafiłam się spiąć, ale już nie potrafię, albo nie chcę/pseudo chcę. Kolejny problem z odkładaniem wszystkiego na ostatniutką chwilkę. Następny to coraz większy wnerw na rodziców. Wracam na weekend do domu i rodzice bardzo mnie irytują a w stosunku do taty odczuwam ciągłe napięcie, czekam tylko co mi wytknie i o co będzie krzyczał. Generalnie w domu nie robię nic, poza żarciem. I siedzeniem w głowie. Zaczytuję się, ale nic mi to nie daje. Mam ego wybujałe na maksa. Często jestem też aspoleczna. Męczą mnie ludzie a już szczególnie babcia mówiąca tylko o sobie, chorobach. Uciekam przed nimi wszystkimi najlepiej z żarciem upchanym po kieszeniach. Lubię moje koty, ale po fali czułości też mam dość tego ich natręctwa. Wiecie jakie są koty. Ogólnie w ciul dużo rzeczy mnie wkurza, delikatnie mówiąc. No i co Wy na to? Macie podobnie, albo mieliście? Jak się ogarnąć? Jak zrobić żeby się chciało tak jak się nie chce? Ja wiem – tu i teraz, ja obserwuje mnie, nie jestem tym co myślę, wszędzie są pasożyty energo, u mnie w domu to chyba wisi ich w powietrzu mnóstwo, czuję jak mi się zmienia nastrój jak przyjeżdżam na weekend, zamień się w parzenie herbaty (do worka herbaty wrzucam wszystkie napary też, zioła itp., kocham to), rusz ze skrzyżowania, zapomnij się w czynności, nie utożsamiaj się, nie wchodź w konflikty bo Cię wyssają… no i co z tego, że wiem? W sumie nawet nie wiem po co to piszę, bo i tak pewnie nie zastosuję się do Waszych porad, bo mi się nie będzie chciało albo zrobię to później…ta. A może to wszystko samo jakoś przyjdzie? Może coś tam odpadnie a coś na mnie spadnie (np. wąziutki promyczek światła swiadomości, może chcę zbyt dużo, ale przecież zasługuje na wszystko, tylko chyba w to nie wierzę, to dobrze chyba bo powinnam to wiedzieć, o Jezu (takie powiedzonko)). Widzicie, taki zwykły człowiek, znaczy matriksowy, bo wiemy, że każdy ma w sobie cząstkę Boga więc każdy jest niezwykły, ale taki wkręcony w matriks, ja to chyba jeszcze nastolatkowy matriks, to taki człowiek jak zaczyna czytać o przebudzeniu, jara się tym, jest euforia, ale potem patrzy na to co powinien, a co nie według tych nowych treści z jakimi się spotkał i kurde taki kolejny matriks się z tego robi bo ja znowu myślę co powinnam robić i że tak a tak to będzie be. Więc to chyba musi samo przyjść, przynajmniej w moim przypadku. Ale fakt, że ciągle w to brnę, czytanie choćby, świadczy o tym, że jakiś tam rezonans jest. Ale tak bardzo mi się nic nie chce… znaczy w domu bo na studiach coś tam robię, ale generalnie w ogóle nie wykorzystuję swojego potencjału. Wiem to. Podziwiam ludzi, którzy potrafią robić to wszystko o czym mówią, albo lepiej nie gadać a robić. Chciałabym pogadać z kimś na te tematy ale u mnie w otoczeniu nie ma takich ludzi, są na moim poziomie, wkręceni w matriks, a ja jestem tym tylko zaciekawiona bo co więcej. Wiem, oni wszyscy są moimi lustrami, moimi lekcjami. Najwyraźniej mam tego doświadczyć nie? Mam być bateryjką. Swoją drogą ciekawe połączenie bateryjka, która wie, gdzieś tam z tyłu głowy, że nią jest, ale i tak się ssać daje 😀  Ale wracając, jestem taka pokopana, że nie umiem się uczyć i wzrastać. Dużo napisałam, ale nie mam z kim pogadać o tym. Bo oni patrzą na mnie wtedy jak na debila. Jak to iluzja? Jak to tak mięsa nie jeść? Jak to myślami stwarzamy świat? A mój chłopak to już jest odrębna część kosmosu w ogóle 😀 faceci z mojego otoczenia są bardzo konkretni i wierzą strasznie w naukę, logikę, fakty. Dlatego czasami mam wrażenie, że faktycznie pochodzimy z innych planet. Oo a najlepsze jest to, jak boję się czasami w nocy nogi wysunąć, albo spać nie mogę i mam psychozę, że ktoś (jakiś byt) się patrzy na mnie, albo mnie złapie zaraz… Ogólnie jestem dosyć dziwną osobą, o wielu maskach, bo uwielbiam się śmiać wiecie i na uczelni wszyscy mnie lubią, a w domu czasami świata nienawidzę i mam takie rozkminy, że pewnie nikt by się nie spodziewał po mnie. Albo jak się z innymi nie porównywać? No nie da się. Czasami też czuję nienawiść do kobiet. Jak jest ładna. Jak jest zgrabna. Nie lubię damskiego towarzystwa zbytnio i bardziej z chłopakami się trzymam. I co? Widzicie to jakieś trudne życie i problemy? 😀 chyba, że to taki wiek i jak pójdę do roboty, się życiem zajmę to mi przejdzie to lenistwo 😀 sorrry, że tak dużo :/ ale chciałabym sobie pogadać z kimś kto kuma cokolwiek więcej, kto nie jest tylko biologicznym robotem. No ale jak mam spotkać taką osobę, skoro niskie przyciąga niskie :/
Pozdrawiam i trzymajcie kciuki bo muszę poczytać o mitochondriach i peroksysomach, ale zgadnijcie co… tak bardzo mi się nie chce 😀 wiem straszne, a nie śmieszne. Ja nie potrafię się bawić w życiu, bo mam taką zrytą banię, że jak sobie wymysle, że dzisiaj nie jem (a mogę sobie pozwolić na to) to jak zjem to się dręczę potem w głowie a jeszcze jak zjem coś gównianego to już w ogóle. Nie umiem się bawić, jestem jak stara babka w ciele 20 – latki – prawdziwy matriks 😀 mam w głowie tyle filtrów i tak różnie postrzegam świat, ale zazwyczaj w sposób najgorszy no i tworzy się to koło, się napęda wszystko – myśli, postrzeganie, fizyczne życie, czyli dowód świata na moc moich myśli – ale jak ja mam to wszystko pamiętać kiedy jestem w złości, albo innej emocji. Nieee, chyba na tym etapie tego nie ogarnę.
Nie przynudzam już, trzymajcie się 🙂