Jak rozpoznać, czy jesteś dzieckiem indygo, alby czy takie urodziłaś?

Kochana Peps <3
Gdy przeczytałam opis dziecka Indygo, pomyślałam, że opisujesz moje dziecko. Mój syn jest dokładnie taki 🙂

Buziak <3

Ochżeż! wstrząsnęłaś mną tym tekstem. Kilka lat temu czytałam o dzieciach kryształowych i indygo, dzieciach nowej ery, ale dopiero teraz po przemianie odnajduję się w indygo. Sama nie wiem, stroniłam od tej nomenklatury, tej charakterystyki. Odbieram te sygnały od ludzi, dla nich jestem jakby kosmiczna i odczuwam te ich obawy, lęki, kiedy patrzę przez nich na wylot, czytam uczucia z ich twarzy, czuję ich zazwyczaj ciężką ciemną energię. Nie wiem tylko czy technologie do mnie pasują.

Jak przeczytałam ten artykuł to mnie ciarki przeszły. Sam termin dzieci indygo obił mi się o uszy ale nie miałam pojęcia o co dokładniej chodzi. Jestem z 78 roku, alergik, wrażliwa, o dużej empatii. Żadna ze mnie Matka Teresa, ale potrafię się wczuć w sytuację drugiego człowieka. Nawet jak nie zareaguję na krzywdę to przynajmniej mocno to odczuwam. Pamiętam taką sytuację, gdy jako dziecko przechodziłam z mamą koło pewnej babci, która chciała, żeby ją przygarnąć i ja na prawdę wyraziłam taką chęć do mojej mamy, mimo ze miałam jeszcze żyjące swoje babcie. A moja mama typowa neurotyczka tak jak ta pani z Hashimoto. Też miała problemy z tarczycą i przeszła operację po trzydziestce. Mieszkam w Norwegii od 12 lat, żyję po swojemu, jestem niezależna, nie mam męża ani dzieci ku zdziwieniu otoczenia, bo wypadałoby w moim wieku. Żarcie ekologiczne, konserwantów nie toleruję, przewlekłe dolegliwości. Wskazania Pepsi co do suplementacji bardzo mi pomagają. Biegam, czasami 200km na miesiąc, przebiegłam maraton w tym roku i zaczęłam zażywać lodowatych kąpieli we fjordzie, kocham naturę. W pracy dochodziło do konfliktów ze względu na duże poczucie sprawiedliwości, reaguję na wykorzystywanie. Samotnej Polce tez nie było łatwo się przebić wśród Norwegów. Odrzucam fałsz, zakłamanie, dostrzegam manipulacje. Żyję intuicyjnie, w prawdzie i w zgodzie z własnymi przekonaniami. Nieraz zastanawiałam się dlaczego nie mogę sobie po prostu ułatwić zycia i „ustawić się” tak jak inne dziewczyny, ale ja tak nie potrafię na siłę, pod presją wieku, widocznie wolę mieć po górkę 😀 Dzięki Pepsi siedzi w głowie przekonanie, że życie nie musi być jak zebra w paski. Dziękuję, że dzielisz się ze wszystkimi swoją wiedzą 🙂

No i dotarło do mnie. Zagadka rozwiązana. Całe życie zastanawiałam się dlaczego jestem inna? Dlaczego od dziecka wiem o życiu więcej niż moi rodzice chociaż nikt mi nie powiedział. Jak to możliwe że z takich rodziców, z takiego domu wyszłam ja. Nawet oni sami często „żartują” że musieli mnie podmienić w szpitalu. Dlaczego więcej czuję, więcej widzę, więcej rozumiem i dlaczego mam problem z włożeniem do ust skażonych pokarmów. Dlaczego nie znoszę oglądania telewizji a zwłaszcza smutnych wiadomości i reportaży. Dlaczego tak bardzo to odczuwam i wolę trzymać się z dala a za to umieram bez kontaktu z naturą i bez bycia sama ze sobą. Dlaczego jestem inna i dlaczego otoczenie mnie nie toleruje. Do tego stopnia że całe życie starają sie (rodzice) mnie zmienić, zaprzeczyć, wyśmiać a ja ciągle czuję potrzebę ulepszania świata, uświadamiania innych, tych którzy i tak nigdy niczego nie kumaja, znienawidzili mnie za to. Nie chcą słuchać bo dla nich to fanaberie. Moja (2,5r)córeczka jest taka jak ja. Doskonale się rozumiemy. Gdy patrzę jej w oczka widzę glebie mądrości. Ona wie więcej niż ja ale ja jej nigdy nie tłumie odkąd zrozumiałam. Rozmawiamy sobie duuuzo i rozumiemy się doskonale. Ma okropna alergię od kiedy skończyła pół roku. Szybko zrozumiałam że to co jej nie szkodzi to ekologiczne, swieże pokarmy. Tylko tak jesteśmy w stanie utrzymać alergię w ryzach. Nigdy nie słyszałam o dzieciach indygo. Teraz wiem.

yyy czy przypadkiem to bycie Indygo nie powinno polegać na ROBIENIU czegoś, a nie pławieniu się we w własnym ego (jestem inna, jestem Indygo)?
tak jak ten chłopiec – odmówił jedzenia mięsa, coś zrobił.
moim zdaniem współczucie bez czynów jest niewiele warte.

jak współczujesz zwierzętom, a je jesz, to jest hipokryzja. i tak samo z innymi rzeczami. współczujesz, dajmy na to bezdomnym, to kup im obiad, a nie mów, że to pijacy i tylko zbierają na wódkę.

bo upajanie się swoją dobrocią/byciem indygo, zamiast działać, to już chyba pułapka ego

empatia bez czynów to nie empatia.

Dla mnie – potwierdzenie podświadomego podejrzenia. Jestem mamą dziecka indygo. Od zawsze w żartach mówiłam do mojego syna – „mój mały kosmito „. Każdy kto go pozna – wie, że to dziecko wyjątkowe. Wyjątkowy poziom empatii, poczucia sprawiedliwości i dojrzała od urodzenia dusza. Inteligencja, świadomość beznadziei systemu szkolnego. Jak chronić takie dziecko ?

Dziękuję Pepsuniu 🙂 jestem dzieckiem indygo!! I wszystko stało się jasne, a przed długo męczyłam się z tym dlaczego tak obiegam od „normy” 🙂

Niesamowite jak ten wpis zgral się z czasem w moim życiu – czasem w którym moim priorytetem jest czyste jedzenie, porządek w domu i ogródku, czasem w którym powtarzam, ze szukam balansu i uczę się na nowo oddychać. To wszystko jest dla mnie teraz ważniejsze niż wymarzona artystyczno – architektoniczna „zagraniczna” szkoła gdzie studiuje magisterkę. Nie mam nic – mieszkam w takim legalnym pustostanie i piszę pracę o prostym i skromnym życiu (tez pod kontem architektury)
Jestem dzieckiem z 91 – jak teraz wracam myślami to zawsze zadawałam niewygodne pytania, byłam niejadkiem, zawsze „mądrala” ze średnimi ocenami, liceum artystyczne, ale to tez nie do końca to. Potem depresja spowodowana bardzo otwartymi lekcjami etyki o teoriach spiskowych. To było dla mnie za wcześnie i nie mogłam skupić się na rzeczywistości kiedy dowiedziałam się o nich.
Wiele „rewolucji” i buntów.. ze skrajności lenistwa w skrajność w druga stronę. Zaburzenia własnej wartości.. ciagle watpliwości. Teraz jest dla mnie czas balansu, oczyszczenia i nauki oddechu. Wraz z moim chlopakiem (niejadek, ADD, Ritalin za dziecka – nie słyszałam żeby w Polsce na taka skalę dzieciom to przepisywali jak tutaj).

To mój pierwszy raz kiedy zostawiam taki komentarz w całym internecie, ale czuję, ze potrzebuje się tym podzielić i to chyba najlepsze miesiące na to.

Chciałabym o tym z kimś porozmawiać.. jeśli ktoś ma tez taka potrzebę.
Pozdrawiam serdecznie.

Pama

Hej Peps.
Juz gdzies kiedys slyszlam o dzieciach indygo i mysle,ze mam takie w rodzinie,
od poczatku nie maja latwo, rodzice i inni poprzyczepiali im wiele łatek np. lekki autyzm, troche opuzniony w pewnych dziedzinach itp.
Wkurza mnie to strasznie jak sa traktowane, jedno dziecko ma super rodzicow ma w nich wsparcie to raczej inni z rodziny maja z tym problem ale drugie dzicko ma gorzej, jest takjaby samo przeciw wszystkiemu, inaczej traktowane niz rodzenstwo. szkoda mi jej bo to jest naparawde super dziecko.

„Sztuczne granice”… no dawno się tak nie uśmiałem, dobrze że mam trochę tego ego bo jednak nie pałam miłością do gwałcących arabów. Szwecja jest przykładem takiej krainy wiecznej miłości tam gwałciciel/morderca jest gładzony po głowie bo kurcze poniosło go 🙁 no tak. A w życiu.

Czuję, że też mogę być indygo: indywidualizm od małego, poczucie „inności”, częściowo wywołane przez dyskryminację w szkole, ale w różnym natężeniu zawsze się pojawiało. Pozorny introwertyzm który został jednak rozbity kiedy miałam okazję zająć się tym, co od długiego czasu chciałam robić zawodowo i sprawiło, że odżyłam, mimo, że pracodawcy okazali się nieuczciwi i w rezultacie na tym nie zarobiłam. Co jeszcze… od małego lepiej dogadywałam się ze starszymi, niż z rówieśnikami, z tymi ostatnimi też potrafię, ale z mało którym mam wspólny język. Do tego dochodzą inklinacje artystyczne i wyraźny talent w niektórych dziedzinach wymagających twórczego myślenia. I jakieś takie… irracjonalne poczucie… misji? Trudno określić czego, ale jedno wiem na pewno, nie mogę pracować tylko po to, żeby zarabiać pieniądze.
Ps. Ze zdrowiem, odpukać, wszystko dobrze, a nawet bardzo dobrze. Mam wadę postawy i wadę wzroku, ale nie przeszkadzają mi w normalnym funkcjonowaniu. Alergii nie mam.

Dziękuję Ci Grzegorzu za podpowiedź. Ale czytałam tez ze niacyna w dużych dawkach niszczy wątrobę. jednak mam już 50 lat i słabo poruszam się w sieci a w chwili obecnej jestem do bita choroba. Nie umiem teraz sama podejmować decyzji, myślę że wiesz o czym pisze.Potrzebna mi pomóc od zaraz , nawet nie wiem jak najszybciej zamówić witaminy, jest to teraz zbyt trudne.Proszę o pomoc. Na ten blog weszłam całukiem przypadkowo i jest to ostatnia deska ratunku.

przy okazji tematu, bo powiązane: czy liczby mają, czy jednak nie mają znaczenia?… co myślisz o numerologii Pepsi? 🙂
…czy są osobowości tylu 7, jak i liczby mistrzowskie, które mają budować i naprawiać ten świat jak np. liczba 22?

Kilka dni temu dowiedziałam się, że jestem indygo… Wiele spraw związanych z moją osobowością, „innością” się wyjaśniło, ale… Cóż chyba zawszę jest jakieś „ale”, moja rodzina nie do końca jest w stanie to zaakceptować, jedna z bardzo bliskich mi osób nie może nawet do puścić do siebie myśli, że mogę być indygo…

A MOJEj SIOSTRY CÓRKA 3, 5 roku miała
– macie pomysł???
któregos dnia obudziła się o 2 w nocy z płaczem i powiedziała, że ona nie chce tu być na planecie ziemia.
siostra mi zadzwoniła – ja aż miałam ciarki – nie wiedziałam co jej powiedzieć, ale lekki dreszczyk poczułam – a siostra stwierdziła, ze to pewnie z jakiejś bajki.

Czy dziecko indygo może urodzić się przez CC ?

Przeczytałam artykuł, wszystkie komentarze i stwierdziłam, że też muszę napisać komentarz… Jestem bardzo, bardzo wrażliwa. Zawsze czułam „misję” dbania o zwierzęta. Odbierałam je jak ludzi. Jako dziecko co weekend jeździłam na wieś, gdzie zajmowałam się kurami, kozami, psami itd. Wolałam przebywać z nimi niż siedzieć w domu z mamą i babcią. Zawsze spotykało się to z niezrozumieniem, nawet gniewem i strasznymi kłótniami. Kiedy czuję, że ktoś w moim otoczeniu robi krzywdę zwierzętom, albo choćby nie dba o nie dostatecznie, reaguję i nie odpuszczam. W ogóle zwierzęta bardzo mnie lubią. Nie dogaduję się z ludźmi, nie pojmuję ich toku rozumowania, ich patrzenia na świat, priorytetów. Czasami w ogóle nie mogę ich słuchać. Znajomych została mi garstka, każdy sukcesywnie się wycofywał już od czasów licealnych, chociaż bardzo starałam się o każdą znajomość. Z drugiej strony czasami miałam wrażenie jakbym ich specjalnie do siebie zrażała. Do tej pory tego nie rozumiem. Ale teraz już mi nie zależy. Zauważyłam, że z dużo starszymi ludźmi mam lepszy kontakt niż z rówieśnikami. Ewidentnie odstaję w tym co mówię i myślę. Najgorzej jest z rodziną. Oni jakby czując moją inność doprowadzają do sytuacji skrajnych i mnie do kresu wytrzymałości. Chcą mnie czasem zmienić, złamać. Płaczę w takich momentach, w ogóle dawniej bardzo często płakałam, teraz coraz rzadziej. Mimo tego że jest ciężko spierać się z rodziną, nie ustępuję i jestem szczera do bólu. Nienawidzę miast, pędu, przesady z technologią, choć z komputerem bardzo dobrze sobie radzę. Pracowałam nawet jako analityk jakiś czas, ale odeszłam. Zakłamanie, obłuda, wykorzystywanie.. Teraz chcę zarobić na coś swojego i zaszyć się na wsi z jakimś małym biznesem. Ze zdrowiem w zasadzie od chwili narodzin są problemy, ale daję radę. Wzrusza mnie w zasadzie wszystko. Ukończyłam szkołę muzyczną (pod przymusem). A nie z przymusu lubię jeździć konno, choć fizycznie jest to czasem za ciężkie. I rękodzieło, które nawet mi wychodzi. Mój chłopak mówi, że jestem jak człowiek renesansu – do łopaty, do kuchni i do pędzla. Coraz częściej stwierdza też, że jestem jasnowidzką. Mówię często z przekąsem „zobaczysz tak będzie” i mam rację, tak się dzieje. Jako dziecko lunatykowałam i miałam bardzo dziwne sny. Zostały mi w pamięci do tej pory, choć nie umiem ich wyjaśnić. Czasem budziłam się w nocy i miałam wrażenie, że ktoś jest w pokoju, duch czy zjawa.. Aha, i oczy mam ciemnobrązowe, prawie czarne. Pepsi, czy to wszystko ma jakiś sens? Czy sobie wmawiam to indygo?

Mam dwoje dzieci indygo sam nim jestem też,wiedziałem jak skończyłem 10 lat urodziłem się w 1995. Uważam że większość co tutaj piszecie jest prawda ale tak naprawdę musicie nimi pokierować bo szybko się gubią w tym świecie przez innych ludzi.