Mój piękny mąż mnie zdradza, a taka już byłam wybudzona

poczucie dumy i wyższości zawsze prosi się o pstryczka.

A jak to wybalansować z milościa do siebie samej?
Chyba delikatna granica jest pomiedzy ?

Ja sie czuję piękna, avatary inne się czasem gapią itd. Nie porównuję sie ja piękna, ty brzydka, ty piekna , ja brzydka . Nie mówię tego przy ludziach : oh ahh jestem piękna.

Po prostu se to czuje, to mysle o sobie.
Lubie tez moje życie, cieszy mnie dużo rzeczy , od chwili gdy rok temu odkryłam bloga cieszy mnie jeszcze więcej , duzo się smieje i uśmiecham – nie pytam czy się proszę o pstryczka bo też nie czuję paniki, że jest tak cool wiec zaraz będzie kupa

czuję,że jest cool i jakoś będzie cool nie rozmyślam nad tym,

ale co z tą urodą czy też tym lookiem awatara ? Czy to źle, że tak się czuję? Lubię zrobić sobie fajne włosy, ubrać to co lubię i w moich oczach ładnie wyglądać. Patrzę na ludzi, bo lubię ich obserwować więc ich wygląd jakby też wpada na mnie, nie daje im not, ty masz 7 a ty 3 ale po prostu se patrze .

Czy powinnam przestać czuć tą piękność i patrzeć na innych ?

Mam baśń moją w temacie, w moim małym mięscie jest big firma, spore obroty , potężna i tam bardzo bardzo ludzie szanują szefa, on może im nawet zabrać śniadanie a oni i tak swoj kult … ale gdzie jest bajer w tej story, że szefowa czyli żonka szefa umyła kiedyś pracownikom toalety ….

i oni jej tego wybaczyć nie mogą i ich wielbią.. 🙂

Pepsi Kochana. Czytam Twojego bloga już jakiś czas i jestem zachwycona Twoją wiedzą oraz sposobem myślenia i ideologią. Próbuję dostosowywać się do Twoich rad i wychodzi mi to na dobre. Suple też mają sens i potrzebuje kilka rodzai z Twojego sklepu i zamierzam je kupić, jak tylko będę miała wolne środki, a będę je miała dopiero pod koniec sierpnia niestety. 🙂 Ale to nic. Ciało musi jeszcze troszkę poczekać 🙂 Piszę w innej sprawie, bo ja nic z tego nie kumam, a Ty na pewno kumasz, więc może mnie olśnisz. Otóż związałam się z mężczyzną po przejściach, 11 lat starszym. Poznałam go parę lat po jego rozwodzie ( pobrali się za młodu, nie wyszło, ona odeszła do innego, a on specjalnie jej nie zamtrzymywal, chociaż swoje po rozstaniu musiał przebolec). Ma dziecko z tego związku, z którym nie utrzymuje za bardzo kontaktu i nie widzą się często , bo mamusia sprytnie to ucina i próbuje nie dopuścić do fajnych relacji między nimi. Jesteśmy że sobą już parę dobrych lat. Wspólne mieszkanie, praca, inwestycje oraz plany na przyszłość. On czasem wraca wspomnieniami i mówi, że uratowałam mu życie, chociaż myślał że już nigdy się z nikim nie zwiąże i że ja to odmienilam, oraz go na lepsze. Ponieważ już trochę razem że sobą przeszliśmyi nasz związek jest stabilny, zapragnęłam dziecka. On jako pierwszy o tym wspominał, ale w luźnej rozmowie podczas drinka. Tekst typu: Jak kiedyś zrobimy sobie dzidziusia….Wreszcie i ja o tym wspomniałam, ale na poważnie. Wtedy on sobie przemyślał i powiedział, że mam rację, że brakuje w naszym domu dziecka, bo potem możemy żałować jak będzie już za późno. Ja mam już 32 lata on 11 więcej i on zdaje sobie z tego sprawę. Postanowił, że zrobimy sobie dzidzię. Ustaliliśmy, że nie będziemy planować z zegarkiem w ręku, tylko po prostu przestajemy się zabezpieczać i to czynimy. Z tym że, wtedy kiedy ja czuje że mam dni płodne i że to właśnie ten moment, on tak jakby nie chciał się kochać w tym konkretnie dniu, w którym ja czuje i myślę, że dojdzie do poczęcia, chociaż mu o tym nie mówię, że to może być właśnie ten moment. W dni, w które wydaje mi się, że ten moment owulacji już minął albo jeszcze za wcześnie, to on namiętnie chce się kochać bez zabezpieczenia i do końca. Ogólnie mniej jest dla mnie czuły ostatnio, bardziej się skupia na swojej przyjemności niż moich potrzebach. Stałam się przez to drażliwa . Czuje się szczęśliwa ogólnie w tym związku i ogólnie jestem zadowolona z mojego życia, tylko brakuje mi dziecka. Kiedyś sprzątałam w domu i gotowałam z radością. Teraz mam żal, że moje koleżanki trzymają w rękach wózek dziecięcy a ja szmatęz i nie wiadomo po co to wszystko robię i pracuje, skoro nie będę miała tego wszystkiego komu przekazać. Boję się, że potem że względu na wiek moge mieć problemy z zajściem, albo on stwierdzi, że będzie dziadkiem jak nasz potomek pójdzie na studia, i może się tego obawiać. On twierdzi że chce i ja tez chce. Czuje, że zarówno świadomie jak i podświadomie tego pragnę, że oboje pragniemy. Mało tego, ja wiem, że to do nas przyjdzie i że nasze wspólne dziecko przyjdzie na świat. Skoro to wiem, to czemu mam doła, że to jeszcze się nie dzieje? Dlaczego jeszcze tego nie ma? Naprawdę tylko tego brakuje mi do szczęścia i do życia, które lubię. I do szczęścia w związku. A kocham nasz związek i mojego mężczyznę i oprócz tego 1 szczegółu jestem w nim i z nim szczęśliwa…Ech…pogmatwana chyba jestem…

Co robić ? Dać sobie spokój i żyć jako bezdzietna para, czy próbować? Nie chce z nim o tym rozmawiać, bo wiem że jak poczuje się pod presją to już w ogóle nic z tego nie będzie.

Droga Pepsi
ja od cudownych narodzin mojego dziecka mocno podniosłam wibracje stając sie szczęsliwym człowiekiem, zaraz za tym znacznie poprawiła mi sie sytuacja finansowa – zaczęłam robić nowe rzeczy w moim życiu czując, że jestem na właściwej drodze. Jedno co sie nie poukładało jak na szcześliwym obrazku była moja relacja z mężem … im bardziej ja wzlatywałam do góry to mialam wrażenie ,że on głębiej spadał. oddaliliśmy sie bardzo , tak bardzo,że nie byłam pewna już czy go kocham czy potrafie go takiego kochać, starałam sie go zaakceptować takiego sfrustrowanego wiecznie nadętego bo nie chciałam odejść- nadal chyba nie chce ale jego humory i energia ak bardzo ciągną mnie w dół… starłam się jak mogłam przekierowywać uwagę w szczęsliwsze rewiry i nagle pojawił sie on – młody, przystojmy , inteligentny, pozytywny… wciąga mnie bardzo i nie wiem , nie rozumiem tej lekcji … nie wiem czy przyszło nowe – dobre , czy to co przyszło odciąga mnie z obranej ścieżki. nie wiem ….wydawało mi się, że po tym etapie rozwoju , który przeszłam będe wiedziała, ale nie wiem .proszę napisz coś … może Ty wiesz…
lovciam

Droga Pepsi, zechciej spojrzeć jeszcze raz proszę na moją sytuację (pisze autorka komentarza w oparciu o który postał twój wpis pt. Mój piękny mąż mnie zdradza, a taka już byłam wybudzona.) aby ukoić kochające serce/serca. Romans, a właściwie podwójne życie męża trwa regularnie wymyka się do kochanki a mi podczas ostatniego wyjazdu napisał takie sms’y 1. „prawda jest taka że szukam jakieś niedogodności w naszym związku żeby wytłumaczyć moje zachowanie – ale stety niestety to co dajesz Ty i nasze dzieci jest ponad wszystko i moja rodzina wygrywa – niestety ja jestem przegranym i żle się z tym czuję. 2. Muszę to wszystko zakończyć już raz to zrobiłem – mówię prawdę – wrócę 3. Ostatni raz, teraz naprawdę – jako mężczyzna daje słowo. Do niej zaś pisze wiadomości w stylu :”dałem jej nową ugodę – musi skonsultować z prawnikiem”. Wiem, bo czytam czasami w jego telefonie te korespondencję. Oczywiście my o rozwodzie nie rozmawiamy ani o rozstaniu. W ogóle nie rozmawiamy o tej sytuacji. Ja staram się cieszyć i celebrować każdą chwilę bycia razem. Jak pomóc jemu i sobie Chodzi mi po głowie myśl żeby zadzwonić do tej kobiety i powiedzieć jej jak sytuacja wygląda po tej stronie. Przecież te zachowanie jest także kłamstwem wobec niej. Cała ta sytuacja trwa już 4-5 miesięcy. Uzupełniając: to stosuję 4 szklanki i post przerywany od co najmniej roku, nordic walking regularnie (bardziej mnie rajcuje niż bieganie), rytuały tybetańskie, mantry, medytacje (tu idzie mi coraz lepiej ostatni stosuję tę twoją prowadzoną) Mięso ograniczyłam do minimum I …kocham, i dziękuję patrzę w oczy z miłością bez pretensji, bez wyrzutów z akceptacją tego co jest. Chociaż nasz rodzinny budżet cierpi, bo te wyjazdy kosztują a jego praca zawodowa kuleje (brak premii itp.). Rozstania sobie nie wyobrażam, nie chcę. Mąż ma z dziećmi wspaniały kontakt zwłaszcza z 3 letnim synkiem. Zaangażowany jest na maxa w życie szkolne córki. W domu nie ma jakiś wielkich kłótni, razem wychodzimy na spacery, gramy w tenisa. Tylko romans, niepewność czy dobrze postępuję. Czy to wzrastanie w ogóle ma miejsce czy ja nie stoję na skrzyżowaniu obserwując tylko co robi mój mąż.

Ah te rozterki miłosne 🙈 ja przez 7 lat byłam z uczuciowym facetem, kruchym jak porcelanowa filiżanka, z którym byłabym perfekt szczęśliwa gdyby nie jego nieprawdopodobne gapiostwo życiowe. Ani dom, ani dzieci, po 7 latach zwiazku 31-latek zamieszkał z matka i żyje na koszt rodzicow. Wspierałam, płaciłam za psychologow, na nic to. Utrzymuje dalej kontakt, pytam co słychać, czasem odwiedzę, w sercu nadal kocham. A całuję już innego, ogarniętego życiowo i solidnego…i boję się nie wiem czego, czuję dyskomfort. Że teraz ja będę ta mniej ogarnięta? Słabiej zarabiająca, mniej wysportowana, mniej akuratna? Coś jest ze mną nie halo, ale nie wiem co.